Τρίτη 8 Μαΐου 2018

Στη Ρωσία..στη μαμά..για την Σβετλάνα, ένα ακόμα θύμα Trafficking

(Στη Ράνια και το Θοδωρή που τη βοήθησαν)


Το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ (Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας)απέθεσε εκεί στη μπάρα της Μονάδας Λοιμώξεων, ένα φορείο. 
Οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ, το σήκωσαν –χωρίς κόπο είναι η αλήθεια- και ρώτησαν που να πανε την άρρωστη. 
Δυο μεγάλα πράσινα μάτια κοίταζαν χαμένα, τρομαγμένα. 
Σαν όλο αυτό το πλάσμα νάταν μάτια. 
Μόλις που φαινόταν κάτω από την κουβέρτα. 
Πάνω της βρισκόταν ο φάκελλος απ το Νοσοκομείο της επαρχίας που προερχόταν.

Την απόθεσαν εύκολα σένα κρεββάτι, χαιρέτισαν κι έφυγαν πίσω. 
Τα μεγάλα μάτια κοίταξαν τρομαγμένα γύρω. 
Το κορμάκι κινήθηκε ανήσυχα στο στρώμα. 
Την κοίταξα χαμογελώντας. 
Πως να της μιλήσω άλλωστε;

Δεν μιλά και δεν τρώει. Είναι κατάκοιτη. Δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε είπε η συνάδελφος από την επαρχία. Δεν μιλά κανείς ρωσικά εδώ και κάθε προσπάθεια που κάναμε απέτυχε. Δεν ξέρω καν αν έχει καταλάβει ότι έχει AIDS.

Η Σβετλάνα ζούσε σε μια πόλη 800 km από τη Μόσχα: αυτή, η μητέρα της και..αργότερα προστέθηκε η κόρη της. Οι μπαμπάδες έλειπαν από αυτή την οικογένεια γυναικών. Με τη σειρά του ο καθένας έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω του. Δουλειά, σχολείο ...χρήματα που δεν φθάνουν. Ότι μπορούν έκαναν οι γυναίκες για να ζήσουν: σε εργοστάσια, σε χωράφια μαζεύοντας πατάτες.

Ηταν κι εκείνη η φίλη που είχε κατέβει στην Ελλάδα, κάπου νότια σε μια πόλη με περίεργο όνομα. Περνούσε –είπε- καλά. Υπήρχαν λεφτά, δουλειά, έστελνε και πίσω σ’όσους είχαν μείνει στη Ρωσία.

Πήρε την απόφαση. Ένα αεροπλάνο την έφερε στην Ελλάδα. Της είχαν πληρώσει το ταξίδι. Είχε χαιρετίσει τη μάνα και την κόρη της. Θα πήγαινε να φροντίζει έναν υπερήλικα και θα βοηθούσε κι αυτές. Στην πατρίδα, δεν υπήρχε δουλειά.

Η μικρόσωμη αλλά όμορφη Ρωσίδα κατέβηκε από το αεροπλάνο στην Αθήνα. 
Δυο άνδρες την περίμεναν με ένα αυτοκίνητο. 
Την πήγαν αμέσως σ’ενα μπαρ..εκεί στη μικρή επαρχιακή πόλη της Πελοποννήσου. 
Δεκάδες άνδρες στο μισοσκόταδο του μπαρ. 
Πέρασαν πέντε χρόνια πριν την αποθέσουν πληγωμένη και βαρειά  άρρωστη στο νοσοκομείο της επαρχιακής πόλης.
Διακομίσθηκε σε μια πιο μεγάλη πόλη μόλις διαγνώσθηκε και με HIV/AIDS.

Τα μάτια της Σβετλάνας γίνονταν όλο και πιο φιλικά στις μέρες που ακολούθησαν. Οι άνθρωποι του τμήματος, οι μετανάστριες καθαρίστριες, οι εθελοντές σοκαρίστηκαν από το πληγωμένο κορμάκι.. μόλις 31 κιλά. Το κορίτσι βγήκε από τη σιωπή της ..και ναι, μπορούσε να συνεννοηθεί στα Ελληνικά.

Ετρωγε συνεχώς  αν και χωρίς δόντια...Αγαπημένη φράση: τι ώρα δίνουν το φαγητό;

Οι προσπάθειες για τον επαναπατρισμό της από το ΔΟΜ (Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης) είχαν ξεκινήσει. 
Τα χαρτιά της φτιάχτηκαν. 
Η μικρόσωμη ασθενής μας περπατούσε πια στους διαδρόμους ξεθαρρεμένη. 
Στη Ρωσία, στη μαμά.. έλεγε σε όποιον/α της μιλούσε.

Η κα Αννα, η μετανάστρια κυρία που κρατά καθαρό το τμήμα, βουρκωμένη την ταϊζει, της στίβει προτοκαλάδες, φέρνει φαγητό απο το σπίτι, της πλένει τα ρούχα..τη βοηθά να χαμογελάσει ξανα.

Το λογιστήριο ρωτά «τι ασφάλεια έχει;» «ποιός θα πληρώσει;» 
Τι απαντά κανείς σ’αυτό; 
Τι ασφάλεια έχουν τα θύματα trafficking
Δεν την ασφάλισε ο προαγωγός..!!

Ο χρόνος περνά και η Σβετλάνα, είναι έτοιμη να φύγει. 
Δυο εθελοντές της ACT UP, η Ράνια κι ο Θοδωρής θα την πήγαιναν χαράματα στο αεροδρόμιο. 
Εκεί θα περίμενε υπάλληλος του ΔΟΜ για να τη βάλει στο αεροπλάνο.
Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκε: 
Στη Ρωσία, στη μαμά..

Η κ. Άννα μας ενημέρωσε για τη συνέχεια. Χαμένη έφτασε στο αεροδρόμιο της πόλης της. Το σοκ της επιστροφής την αποδιοργάνωσε. Εκεί στα καθίσματα του αεροδρομίου απ΄όπου έφυγε με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, έχασε τη συνέχεια. Τα μεγάλα μάτια κοίταζαν, σαν για πρώτη φορά, την πατρίδα. Το όνομά της το ξέχασε, σβήστηκαν οι μνήμες, αλλά όχι μόνον οι τυραννικές. Ακόμη κι αυτές που είναι αναγκαίες.

Εκεί τη βρήκαν καθισμένη το βράδυ, οι δικοί της που με αγωνία την περίμεναν. Η κοπέλα που περιέγραψαν στους ανθρώπους του αεροδρομίου, δεν έμοιαζε με το χαμένο πλάσμα που ξεχασμένο καθόταν σε ένα κάθισμα της αίθουσας αναμονής σφίγγοντας πάνω του τη βαλίτσα και μουρμουρίζοντας: στη μαμά..στη Ρωσία..

Ετσι γύρισε σπίτι της. Τι να ευχηθεί κανείς; Να θυμάται τα πάντα μόλις ξεπεράσει το σοκ; Να μην θυμάται ότι την πονά; Ενα ξέρω. Δεν πειράζει κανέναν μας να μας ξεχάσει..αφού εμείς, όσοι βρεθήκαμε γύρω της, ακόμη κι αν προσπαθήσουμε, δεν θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε..

Αλήθεια, τι ασφάλεια έχουν τα θύματα trafficking
Ποιος ασφαλιστικός φορέας καλύπτει τους βιασμούς και την κακοποίηση; 
Πως υπολογίζονται τα ένσημα;


Χ.Μ.

Invitation for Expressions of Interest in Pursuing Funding for an Initiative to Prevent Violence against Migrants and Refugees / Tuesday, June 12, 2018


We have received a grant from the American Arbitration Association-International Centre for Dispute Resolution Foundation, Inc. of $25,000 for a project that aims to increase the capacity of a Non-Governmental Organization in Athens, Greece to promote dialogue, reduce violence, and alleviate suffering from racial, ethnic, and religious conflict associated with the substantial influx of refugees and migrants in recent years. 

The nature of the project is in conducting an assessment of the anti-refugee/immigrant violence in Athens, vetting of Athens-based Non-Governmental Organizations to identify one that is capable and willing to engage in violence interruption, conceptualizing a sustainable project with that NGO, and writing a proposal for more extensive funding from other sources for project implementation. 

The goal is to build a sustainable model for facilitating synergistic collaboration among three entities—namely, Rotary International, Non-Governmental Organizations (NGOs), and university-based experts in mediation with a goal of fostering dialogue and reducing violence where there is acute tension.

We would appreciate expressions of interest in participating in this project. 
We are working closely with Cure Violence, an international NGO specializing in violence interruption. 
Cure Violence’s Director of Projects, Brett Decker, and I plan to be in Athens from June 10-16.

During that time, we would like to meet with interested NGO staff members, collectively develop a vision for what is possible, engage in training on violence interruption, identify sources of major grants, and begin working on a grant proposal.

If you are interested in learning more about this opportunity, please plan to attend a meeting:

Date: Tuesday, June 12, 2018
Time:
Location:

We are working closely with the Racist Violence Recording Network and the Athens Coordination Center for Migrant and Refugee Issues on this initiative. 

Please let me know if you plan to attend by emailing me at jbock2@kennesaw.edu

Sincerely,


Joseph G. Bock, Director
Kennesaw State University
Mathematics and Statistics, Suite 243, MD 1602
365 Cobb Avenue NW
Kennesaw, GA  30144 USA
+1-470-578-4942

Ο θάνατος και η ανάσταση των θεών - θρησκευτικός συγκρητισμός

Του συνεργάτη της Μυσταγωγίας – Μυθαγωγίας, Ηλία Γιαννακόπουλου, Φιλόλογου. E-mail

«Οι Φρύγες, επίσης, που πίστευαν ότι ο Θεός κοιμάται τον χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι είναι ξυπνητός….»

Πλούταρχος, Ηθικά


Ο πρωτόγονος άνθρωπος βρέθηκε μπροστά σε δυο πραγματικότητες απέναντι στις οποίες ένιωσε αδύναμος βιολογικά. Αυτές ήταν το φυσικό περιβάλλον και ο Θάνατος. Ως προς το φυσικό περιβάλλον ένιωσε άμεσα εξαρτημένος, αφού αυτό αποτελούσε (εί) πηγή της βιολογικής του συντήρησης και επιβίωσης. Απέναντι στις φυσικές δυνάμεις (βροχή, σεισμός, εναλλαγή εποχών…) ήταν άοπλος και εκτεθειμένος στη μη προβλεψιμότητά τους.

Ο θάνατος για τον πρωτόγονο στο βαθμό που ταυτίστηκε με τη βιολογική περατότητά του συνιστούσε τον απόλυτο φόβο και απέκτησε ένα μυστηριακό χαρακτήρα που ακόμη και σήμερα η επιστήμη – φιλοσοφία δεν απάντησε στο ερώτημα «γιατί πεθαίνουμε».

Έτσι τις δυο αυτές πραγματικότητες (φυσικό περιβάλλον – θάνατος) σε μια ύστερη φάση τις αναγνώρισε ως νομοτέλεια και αναγκαιότητα. Ωστόσο αυτή η αναγνώριση δεν σήμανε και μια τυφλή παραίτηση ή αποδοχή αλλά το πρώτο βήμα για να τις ερμηνεύσει και να τις υπερβεί. Απώτατος στόχος να νιώσει ελεύθερος και ασφαλής «Ελευθερία είναι η αποδοχή της αναγκαιότητας» (Έγελος).

Όσο κι αν η θέση του Hegel συνιστά οξύμωρο σχήμα δεν παύει να υποδηλώνει την αγωνία του ανθρώπου να επιβιώσει (βιολογικά – πνευματικά – ηθικά…) μέσα από τις επιταγές μιας αδήριτης αναγκαιότητας. Προς το σκοπό αυτό θεοποίησε τις φυσικές δυνάμεις ως μια μορφή άμυνας απέναντι στη «δύναμή» τους.

Ο Ουρανός και η Γαία (γη) αποτέλεσαν το πρώτο δίδυμο των θεών. Έκτοτε ακολούθησαν κι άλλες θεοποιήσεις σε μια προσπάθεια να κατανοήσει την αναγκαιότητα της δύναμης της φύσης και να συμφιλιωθεί μαζί της. Κι αυτό γιατί αυτή για τον άνθρωπο ήταν ο μέγιστος «χορηγός» και «διδάσκαλος». Η δικαιοσύνη, το μέτρο, η κοσμιότητα και η αρμονία αποτελούσαν τα βασικά στοιχεία της ύπαρξής της.

Έτσι η φύση δεν άργησε να αποτελέσει αντικείμενο λατρείας μέσα από τη δημιουργία της θρησκείας και των διαφόρων θεοτήτων που αντιπροσώπευαν βασικές εκφράσεις του φυσικού περιβάλλοντος αλλά και των ανθρώπινων αναγκών. Η Δήμητρα, η Άρτεμις, ο Διόνυσος, οι Νύμφες, οι Ναϊάδες, οι Ορεστιάδες, οι Δρυάδες και οι Νηρηίδες αποτελούσαν αντικείμενο λατρείας και θεοποίησης. Όλες αυτές οι θεότητες δεν ήταν κάτι απόκοσμο αλλά στοιχείο της καθημερινότητας των ανθρώπων.

Έτσι μέσα από τη θεοποίηση των φυσικών δυνάμεων ο άνθρωπος συμφιλιώθηκε και με την ιδέα του θανάτου προσδίδοντας στους ανθρωπόμορφους θεούς του το στοιχείο της αθανασίας. Οι θεοί πάσχουν, υποφέρουν, πονούν αλλά δεν πεθαίνουν. Κι αν αυτό συμβεί, είναι προσωρινό γιατί πάντα ακολουθεί η ανάστασή τους. Επομένως το σχήμα Ζωή – Θάνατος – Ανάσταση είναι κοινός τόπος όχι μόνο της Ελληνικής μυθολογίας – θρησκείας αλλά και πολλών άλλων θρησκειών.

Αυτό καταδεικνύει πως τα δυο κομβικά στοιχεία του χριστιανισμού η Σταύρωση και η Ανάσταση έλκουν την καταγωγή τους τόσο από την αρχαία μυθολογία αλλά κι από τους μύθους – θρησκείες άλλων λαών, με τις αναγκαίες κάθε φορά παραλλαγές. Ωστόσο το βασικό μοτίβο – σχήμα ο Θάνατος – η Ανάσταση του θεού παραμένει ως μια εκδήλωση της ανθρώπινης – διαχρονικής και επίμονης – επιθυμίας αλλά και αγωνίας του ανθρώπου να συγκρουστεί με το παράλογο «absurdum» του θανάτου και της ανάστασης.

Εξάλλου ο πρωτόγονος – αλλά και ο σύγχρονος – άνθρωπος αυτό που βιώνει εκατομμύρια χρόνια είναι ο κύκλος της φυσικής λειτουργίας μέσα από τις εποχές και κυρίως το χειμώνα και το καλοκαίρι (η ακαρπία – η φθορά vs βλάστηση – ευφορία – αναγέννηση της φύσης). Δίπλα σε αυτά το Πένθος και η Χαρά κυριαρχούν ως ανθρώπινα συναισθήματα και συγκροτούν το πλαίσιο ζωής του θνητού ανθρώπου.

Η αλλαγή, λοιπόν, των εποχών, η γονιμότητα και η ακαρπία, η βλάστηση και η «ύπνωση» της φύσης υφαίνουν τον ιστό πολλών μύθων και θρησκευτικών δοξασιών ή λατρειών σε παγκόσμιο επίπεδο. Εξάλλου, γρήγορα οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν πως ο κυκλικός χρόνος (γέννηση – θάνατος – αναγέννηση) συνιστά το θεμέλιο της κοσμικής τάξης. Αυτή η κοσμική τάξη αποτέλεσε το βάθρο πάνω στο οποίο η ανθρωπότητα οικοδόμησε το ηθικό και κοινωνικοπολιτικό σύστημα αλλά και τις προοπτικές για μια ζωή με πνευματικότητα και συναισθηματική πληρότητα.

«Αυτό που σήμερα αποκαλείται Χριστιανική θρησκεία, υπήρχε ήδη ανάμεσα στους αρχαίους και δεν έλειπε και στις απαρχές της ανθρώπινης φυλής. Όταν ο Χριστός εμφανίστηκε ένσαρκος, η αληθινή θρησκεία, που ήδη υπήρχε, έλαβε την ονομασία Χριστιανική» (Άγιος Αυγουστίνος).

Διανύοντας, λοιπόν τη Μεγάλη Εβδομάδα και τα Πάθη του Χριστού και προσδοκώντας την Ανάσταση αναγκαία κρίνεται η αναφορά σε εκείνες τις θεϊκές οντότητες που γεννήθηκαν ως θνητές, υπέφεραν, πέθαναν και αναστήθηκαν. Το πρότυπο του Θεού που πεθαίνει και ανασταίνεται επαναλαμβάνεται διαρκώς σε διαφορετικά πολιτισμικά και θρησκευτικά περιβάλλοντα.

Παρόλες τις διαφορές οι αρχαίες παγανιστικές θρησκείες και ο χριστιανισμός μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία. Ο θρησκευτικός συγκρητισμός αποτέλεσε μια πραγματικότητα ενισχύοντας ή και διευκολύνοντας τις πνευματικές – πολιτιστικές προσαρμογές «με την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών» (Κ. Καβάφης)

Μπορεί η «Ανάσταση του Ιησού» να συνιστά την απόλυτη απόδειξη για τη θεϊκή φύση του Χριστού, ωστόσο η ιστορική αλήθεια έχει τις ρίζες της και σε άλλες αρχαίες θρησκείες που πίστευαν σε θεούς που πέθαιναν και ανασταίνονταν. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο ο Χριστιανισμός που θεμελιώνει την πίστη πάνω στην Ανάσταση «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών» (Απόστολος Παύλος, Επιστολή Α προς Κορινθίους, ιε, 17), αλλά και πολλές άλλες θρησκείες περιλαμβάνουν στις λατρευτικές τους εκδηλώσεις το στοιχείο της Ανάστασης.

Μια αδρομερής καταγραφή του μοντέλου «ο θάνατος και η ανάσταση του θεού» θα ήταν ωφέλιμη για την κατανόηση του θρησκευτικού συγκρητισμού και τη γονιμοποιό δύναμή του στην αλληλοκατανόηση και ειρηνική συνύπαρξη Θρησκειών και λαών. Η λεπτομερής καταγραφή υπερβαίνει το σκοπό του παρόντος άρθρου.

Ο Άδωνις (σημιτικός θεός που έγινε αποδεκτός κι από τους Έλληνες), ο θρακικός Διόνυσος (ο επανομαζόμενος και Ζαγρεύς), ο Αιγύπτιος Όσιρις, ο Ινδός Κρίσνα, ο Μίθρα (Πέρσης θεός), ο Ταμούζ (Ασσυροβαβυλώνιος θεός), ο Άττις (Φρυγία), ο Όντιν (σκανδιναβική θεότητα), ο Κετζαλκόατλ (Κεντρική Αμερική), ο Υάκινθος, η Περσεφόνη είναι μερικά παραδείγματα που πιστοποιούν τις διάφορες παραλλαγές του αναστημένου θεού.

Εις τα καθ’ ημάς δέσποζε ο μύθος της Δήμητρας – Περσεφόνης και τα Αδώνεια, όπως βέβαια και Βακχικές τελετές ή του Διόνυσου. Ειδικότερα ο μύθος της Δήμητρας – Περσεφόνης συμβόλιζε την εναλλαγή των εποχών με ευθεία αναφορά στο φαινόμενο του σπόρου που περιμένει υπομονετικά να έρθει η άνοιξη για να αναπτυχθεί και να καρπίσει.
Οι Αδώνιες τελετές παραπέμπουν στις αντίστοιχες του Χριστιανικού Πάσχα, με την αναπαράσταση του θανάτου και της ανάστασης του Άδωνι. Η πρώτη ημέρα των «Αδώνειων μυστηρίων» λεγόταν «αφανισμός» και ήταν ημέρα πένθους για το θάνατο του θεού. Η δεύτερη μέρα λεγόταν «εύρεσις» και αντιστοιχούσε με τη δική μας Ανάσταση (ημέρα χαράς και αγαλλίασης).

Παρακολουθώντας τα δρώμενα σε θεολογικό επίπεδο διαπιστώνουμε ομοιότητες και επαναλήψεις αρχαίων Ελληνικών συμβόλων στον Χριστιανισμό. Εξάλλου οι μορφές του Προμηθέα και Χριστού βαδίζουν παράλληλα, αφού και οι δυο πάσχουν για τον άνθρωπο.

Όσα, λοιπόν, αντίκεινται στους φυσικούς νόμους, στην ανθρώπινη εμπειρία και στον επιστημονικό ορθολογισμό μπορεί να μας τρομάζουν αλλά είναι η άλλη – η αθέατη πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι οι πολλαπλές εκδοχές του ανθρώπινου πνεύματος και του πολιτισμού, τον οποίο πρέπει να εξετάζουμε στην ολότητά του και στη διαχρονικότητά του. Έτσι κατανοούμε καλύτερα το παρελθόν, συνειδητοποιούμε τη θέση μας στο παρόν και αισιοδοξούμε για το μέλλον.

«Όποιος έχει στα χέρια του τον πολιτισμό, έχει στα χέρια του τον κόσμο»(Καντ).

Στην ενότητα μας "Μυθολογία - Μυθοϊστορία" μπορείτε να ενημερωθείτε για όσα που κυκλοφορούν.

Μυσταγωγία- Μυθαγωγία