Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΡΙΛΛΙΑΣ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ 08-09 Ιουν 2014

O Ανδρέας στοιχήθηκε στη μάχη ενάντια στον HIV νωρίς, απ τη δεκαετία των 80ς με πάθος. 
 

Δεκάδες, εκατοντάδες για νάμαστε ακριβείς, άνθρωποι βρήκαν στο πρόσωπό του ένα γιατρό έτοιμο να τους ακούσει, να τους βοηθήσει, να παλέψει μαζί τους.

Δεν γνώριζε όρια, γιατί δεν υπήρχαν γι αυτόν. 

Πολύ πρωί ο καφές του άχνιζε στο ιατρείο, που εθελοντικά έκανε στο εξωτερικό ιατρείο ειδικών λοιμώξεων του Νος. Α. Συγγρός στην Αθήνα, συχνά φτιαγμένος από την καθαρίστρια. 

Χαμογελούσε πάντα ακόμη κι αν τα νέα ήταν άσχημα. 

Είχε πάντα μια καλή οπτική ακόμη και της πιό άσχημης μορφής της πραγματικότητας.

Ο Ανδρέας ήταν ψυχίατρος μ’εκείνη την ταυτότητα του θεραπευτή.

Εκεί, μαζί με τον άρρωστο ξεδιάλυνε την αγωνία και το φόβο, έβαζε μπροστά στον πανικό το χαμόγελό του και το -μερικές φορές- σοκαριστικό χιούμορ του.

Η άσπρη μπλούζα δεν τον καθόριζε ούτε τον περιόριζε.

Μάλλον του έδινε τη δυνατότητα ακόμη πιό πολλοί ν’ ακουμπούν πάνω του.

Ασθενείς και γιατροί, φίλοι και φίλες, συγγενείς και σχέσεις.

Γρήγορα, όπως είπαμε, ζυμώθηκε στο χώρο της HIV λοίμωξης χωρίς ενδοιασμούς και δισταγμούς.

Δεν ήταν δα και τόσο σπουδαίο.

Άλλωστε πόσο σπουδαίο μπορεί νάναι για ένα γιατρό που ποτέ δεν έχασε την ανθρώπινη ιδιότητά του, που ποτέ δεν δεσμεύθηκε σε ακραιφνείς επιστημονικούς ορισμούς και ποτέ δεν προσκύνησε την εξουσία της φαρμακοβιομηχανίας,

Ανήσυχος, δεν βολεύτηκε σε μια καρριέρα που δεν θάχε κανένα πρόβλημα αλλά και καμμιά μαγεία.

Από τη φύση του καλλιτέχνης δεν δίσταζε να χάνεται σε μουσικούς διαδρόμους κάνοντας κι άλλους να χαρούν.

Πόσοι και πόσες δεν πήραμε ένα CD από τον Ανδρέα;

Πόσοι και πόσες δεν χαρήκαμε μαζί του ταινίες και θεατρικά έργα ;

Ξεκινώντας από την ανάγκη να βοηθήσει, εμπνευσμένος από την ανάγκη της ομορφιάς για να αποφύγει κανείς την απόρριψη, περπάτησε σε μονοπάτια άλλης ειδικότητας με την αισθητική μικροχειρουργική να τον μαγεύει.

Εμείς στην ACT UP ΗΕΛΛΑΣ ζήσαμε μαζί του ένα μεγάλο ταξίδι απ΄τα μέσα της δεκαετίας των 90ς.

Περάσαμε από πολλές όμορφες διαδρομές, ειδικά 
όταν στήναμε στα 90ς τις δράσεις πεδίου στα BARs της Αθήνας για ενημέρωση μέσα σε αυτά ή 
στο σχεδιασμό για τη LAIS την ανώνυμη  τηλεφωνική γραμμή για τα ΣΜΝ και το HIV/AIDS, ή ακόμα 
όταν έπειτα στήσαμε τον πρώτο ξενώνα για άνδρες θύματα Trafficking 

Και άλλα πολλά  που προκάλεσαν ένα δόλιο και ανίερο πόλεμο που αμφισβήτησε ακόμη και την ιατρική του ταυτότητα
 

"Φίλοι" και ωφελούμενοί του έγιναν ξαφνικά εχθροί του.

Έλεγε ότι: «οι ωφελούμενοι γίνονται εχθροί σου γιατί ξέρεις τα ελαττώματα τους και γι αυτό σε φοβούνται και θέλουν να σε καταστρέψουν»

Πληγώθηκε αλλά δεν υποχώρησε. 

Πάντα γελαστός, χάραξε νέα μονοπάτια. 
Πέρασε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού για να κατακτήσει νέους δρομους συνδιαζόντας τις γνώσεις του.

Κι εκεί που το μονοπάτι γινόταν δρόμος ανοιχτός, δρόμος που θα περπάταγαν περισσότεροι μαζί μας, δρόμος τον οποίο τον είχαμε φτιάξει με μεγάλη φροντίδα και χωρίς τα λάθη του παρελθόντος αλλά με τον ίδιο ενθουσιασμό… η καρδιά του τον πρόδωσε. 

Θες οι απαντοχές της, θες οι αγωνίες της, θές το βάρος τόσων ψυχών, θές που ίσως είχε κουραστεί, δεν άντεξε. 

Εκεί, όρθιος, έφυγε, αφήνοντάς μας άναυδους  με την έλλειψη του γέλιου του να μας πονά, με ένα μαχητή λιγότερο, με έναν άνθρωπο που τόσο αγωνίστηκε  ενάντια στην HIV λοίμωξη νάχει χάσει τη μοναδική του μάχη χωρίς καν να τη δώσει.  

Γιατί ο Ανδρέας δεν λογάριαζε και πολύ τον εαυτό του.

Δεν τον προστάτευε.

Πάντα εκτεθειμένος σε ότι πονά και τελικά μπορεί να σκοτώσει..

...........................................
Αυτό το κενό στην ACTUP ΔΡΑΣΕ HELLAS δεν το είχαμε υπολογίσει, όχι ότι τα άλλα τα είχαμε, αλλά το μούδιασμα από αυτή την απώλεια θα αργήσει να φύγει..