Ναι,
είναι αλήθεια.
Είχα πολύ καιρό να γράψω.
Αν και πολλές φορές πάτησα τα
πλήκτρα ξεκινώντας μια καινούργια παρακαταθήκη, μια εκ νέου
εξομολόγηση..ήταν μέχρι εκεί.
Κάποιες φορές οι σκέψεις είναι τόσο
έντονες που δεν αντέχεις να τις ξανατρακάρεις ούτε καν για τη στιγμή που
θα τις αποτυπώσεις στο χαρτί σου..ή μάλλον στο λάπτοπ σου τώρα πια.
Κάποιες στιγμές οι σκέψεις γίνονται τόσο βασανιστικές που θα'θελες να
υπάρχει ένας διακόπτης να τον γυρίσεις στο off και να πάψεις για λίγο να
τις κουβαλάς.
Όσοι με ξέρετε καιρό, όσοι έχετε διαβάσει τα γραφόμενά
μου, μου'χετε πει πως υπερεκτίθεμαι, πως δείχνω τόσο καθαρά τις
αδυναμίες και την ευαλωτότητά μου που μπορεί οποιοσδήποτε να τις νιώσει
και τις χειριστεί.
Εκπαιδευτήκαμε να παριστάνουμε τους σκληρούς στο
μικρόκοσμό μας και τα λόγια τα βγαλμένα απ'την καρδιά, αυτά που
προδίδουν πως είμαστε άνθρωποι με φόβους κι ευαισθησίες, μοιάζουν σχεδόν
βλαβερά, επικίνδυνα.
Ωστόσο δεν προτίθεμαι να παίξω κανένα ρόλο και
προτιμώ να καταθέτω την αλήθεια μου κοντράροντας το ρόλο της 'σκληρής'
που υποτίθεται πως οφείλω να συντηρώ για αυτοπροστασία ή για prestige.
Δεν υποτίθεται τίποτα.
Δεν οφείλω τίποτα.
Οφείλω μόνο να λέω την αλήθεια
μου κι όποιος μπορεί, ας τη σεβαστεί κι ας τη νιώσει.
Όλοι σας φοβάστε,
όλοι σας πονάτε και το ξέρω.
Δεν έχει νόημα λοιπόν να προσπαθούμε να
πείσουμε ο ένας τον άλλον πως είμαστε σκληροί.
Κάθε μέρα λιώνουμε από
την ίδια φωτιά, μαστιγωνόμαστε από τον ίδιο πυρετό, μαχόμαστε στον ίδιο
πόλεμο.
Είμαστε συμπολεμιστές, όχι αντίπαλοι.
Δεν ξέρω τι φταίει και
εναντιωνόμαστε ο ένας στον άλλο την ώρα που θα'πρεπε να'μαστε μια γροθιά
σ'ένα κοινό μέτωπο απέναντι στην ίδια απειλή.
Ο εχθρός είναι άλλος,
άδικα τον ψάχνουμε ανάμεσά μας.
Δεν ξέρω τι φταίει κι αντί να βλέπουμε
τα τόσα πολλά που μας ενώνουν, στεκόμαστε στα τόσα λίγα που μας
χωρίζουν.
Ζήλια, ανταγωνισμός, διπροσωπία, κακίες.
Υποφέρουμε ζώντας
σ'έναν ψεύτικο κόσμο με πλαστά συναισθήματα, με δεύτερες σκέψεις, με
ύποπτες προθέσεις, με ανειλικρίνεια μα κάνουμε ό,τι μπορούμε να τον
αντιγράφουμε κατά γράμμα.
Δεν αντέχουμε να βλέπουμε τον διπλανό μας να
προοδεύει αντί να τον παραδεχόμαστε για τον αγώνα που καταβάλλει, αντί
να τον θεωρούμε πρότυπο που δίνει ελπίδα και στο δικό μας αγώνα, αντί να
τον αγκαλιάζουμε με χαρά που καταφέρνει να ζήσει και να ορθοποδήσει.
Δε
θέλω να πιστέψω πως κουβαλάμε τόση κακία και τόση μικροπρέπεια μα όλοι
μας παραδεχόμαστε πως συμβαίνει.
Ο καθένας μας κοιτάζει τον άλλο με
καχυποψία, με δυσπιστία και με επιφύλαξη ακόμα κι αν είναι η καθημερινή
του παρέα.
Όλοι μας νιώθουμε πως φίλοι δεν υπάρχουν γιατί κι αυτοί που
συναναστρεφόμαστε μπορεί να μας τη φέρουν ανά πάσα στιγμή.
Όλοι μας
διατυπώνουμε το ίδιο παράπονο μα για ένα περίεργο λόγο, όλοι μας
αναπαράγουμε την ίδια τακτική.
Μα πώς μπορεί ΟΛΟΙ να θέλουμε καλοσύνη,
εμπιστοσύνη και διαφάνεια κι όμως, οι σχέσεις μεταξύ μας να μην
διαθέτουν ίχνος απ'αυτά?
Τόσο διαβρωμένοι, τόσο διεφθαρμένοι από το ψέμα
και την υποκρισία έχουμε καταντήσει?
Τόσο πολύ πέρασε μέσα μας το
φάρμακο που μας έκανε ψυχή τε και σώματι αυτό που μισούμε να μας
προσφωνούν: πρεζάκια?
Τόση παραμύθα κουβαλάμε τελικά?
Και σε τι άλλαξε η
ζωή μας και οι σχέσεις μας αν και πάλι δεν τολμάμε να εμπιστευτούμε
κανέναν και κανείς δεν τολμάει να μας εμπιστευτεί?
Αρκετά μας πληγώνουν
οι 'απέξω', θα μπορούσαμε τουλάχιστον 'μέσα' να βρίσκουμε στήριξη,
παρηγοριά, αγάπη.
Αν θέλουμε να λέμε πως είμαστε ξεχωριστοί, πως εμείς
έχουμε ακόμα συναισθήματα μέσα σ'έναν κόσμο παραδομένο στην απανθρωπιά
και την απαξίωση, αν θέλουμε να πιστεύουμε πως εμείς, που νιώσαμε τον
πόνο στο κορμί και την ψυχή μας όσο κανένας, είμαστε άνθρωποι με
ευαισθησίες κι όχι κομπλεξικά κατακάθια ενός κόσμου που δεν έχει
διασώσει ίχνος ανθρωπιάς, τετραγωνικό εσωτερικής ομορφιάς, καιρός να το
δείξουμε πέρα απ'τα λόγια.
Διαφορετικά, ας πάψουμε να διεκδικούμε τον
τίτλο του ξεχωριστού γιατί δεν θα'μαστε παρά συνένοχοι στο ίδιο έγκλημα
κατά της ζωής, κατά της καρδιάς, κατά της αθωότητας.
