Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ- Judgment concerning Greece / I.B. v GREECE / Dismissal of an employee on account of his HIV infection was contrary to the European Convention on Human Rights

Βρήκαμε την  παρακάτω ανακοίνωση, 

αναμενόμενη για εμάς, 

που έχει ως είδηση, 
την καταδίκη της Ελλάδας
από το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.







Ας πούμε λίγα λόγια για την υπόθεση, 
Οροθετικός άνδρας απολύθηκε από τη δουλειά του γιατί φοβήθηκαν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι όταν έμαθαν ότι ήταν Οροθετικός, ότι θα κολήσουν AIDS!!! 
Προσέφυγε στην Ελληνική Διακιοσύνη και από εκεί αρχίζει η περιπέτειά του. 

Η ελληνική Δικαιοσύνη, είχε καταδικάσει πρωτοβάθμια και αθωώσει στη συνέχεια την επιχείρηση.

ΞΑΝΑΛΕΜΕ μετά από καταγγελία των εργαζομένων ότι θα κινδύνευαν να κολλήσουν από την κοινή χρήση των κοινόχρηστων χώρων και ειδικά αυτού της τουαλέτας.!!

Τότε, είχαμε, σχολιάσει μεταξύ των υπολοίπων που είχαμε καταγγείλει ότι:-
ο μόνος τρόπος να κολλήσεις από την τουαλέτα είναι αυτός του «να μην έχει σηκωθεί ο προηγούμενος …και αν !!» 
Είχαμε πεί ακόμα ότι με αυτή της την απόφαση η Ελληνική Δικαιοσύνη είχε αποδείξει 
τις Ιατροφοβικές της αδυναμίες, 
την άγνοια της για τα βασικά πράγματα αγωγής Υγείας, 
και ΦΥΣΙΚΑ αυτή η απόφαση αναδεικνύει το τεράστιο ΘΕΣΜΙΚΟ κενό από την πλευρά του Υπουργείου Υγείας, 
αυτό της ενημέρωσης και της κοινωνικής ευαισθητοποίησης όχι όπως είχαν επιλέξει με καίριες παρεμβάσεις ενημέρωσης της τοπικής εκάστοτε κοινωνίας, 
αλλά με συνεχή θεσμική παρουσία από τον χωρο της εκαπίδευσης μέχρι αυτό της δικαιοσύνης.. με στόχο την αντιμετώπιση των ρατσιστικών τέτοιου τύπου φαινομένων.

Δυστυχώς και τότε στηλιτεύοντας τα θεσμικά κενά και τις παραλέιψεις κ καταγγέλλοντας τες όπως και τώρα, επιβεβαιωθήκαμε!


Δυστυχώς, ξανά, τα κενά στην πληροφόρηση για το τι συμβαίνει να είναι έν@ πολίτ@ ΟΡΟΘΕΤΙΚΟΣ, δηλαδή να ζεί με το hiv ή το aids, είναι τεράστια και οι όποιες προσπάθειες έχουν γίνει θεσμικά αλλά και εθελοντικά, έχουν αποτύχει.. 


  • Η ρεβανσιστικού τύπου πολιτικές αποφάσεις της εκάστοτε Πολιτικής Ηγεσίας (2001-2009) και ειδικά αυτών που τη διαχειριστήκαν από την αρχή του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ Ι (2010) και μετά, για τη χάραξη κοινής στρατηγικής σε ένα Εθνικό Σχέδιο Δράσης, απέδειξαν το πόσο επικίνδυνοι και καιροσκόποι υπήρξαν για το χώρο της Δημόσιας Υγείας και ειδικά αυτού γύρω από την HIV/AIDS λοίμωξη, επιστρέφοντας τη χώρα στο Μεσαίωνα.
 
Τρανό παράδειγμα η πολιτική των τελευταίων 2 ετών που έχει επίσημα δείξει η ελληνική πολιτεία ειδικά με την εφαρμογή της περίφημης Υγειονομικής Διάταξης 39Α, είδαμε επίσημα 2 φορές, τουλάχιστον,  τις αρχές του Υπουργείου Υγείας και τα συμβουλευτικά του όργανα ΕΚΕΠΥ και ΚΕΕΛΠΝΟ, να συναινούν με αυτήν και να τη στηρίζουν.

Οι ελληνικές αρχές σε όλες τις βαθμίδες της με πρωτοστάτες από τον  Ιατρικό Κόσμο, τους περίφημους Λοιμωξάδες!   ακολούθησαν τον Σύγχρονης Σπιναλόγκας τρόπο αντιμετώπισης των Ασθενών με την HIV Λοίμωξη που είναι αυτός, της κλειστής ομάδας γιατρών που θα παρακολουθούν ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥ Σ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΕΙΔΙΚΑ!! και παράλληλα θα είναι σε «ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ» τις ΜΕΛ Μονάδες Ειδικών Λοιμώξεων.

ΌΣΟΙ ΤΟΛΜΗΣΑΜΕ ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ, ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΑΠΕΝΤΑΝΤΙ ΣΕ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΛΑΣΠΗΣ ΚΑΙ Π[ΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ, ΑΚΟΜΑ Κ ΑΠΟ «ΑΚΤΙΒΙΣΤΕΣ» ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.

Εμείς συνεχίζουμε στο δρόμο των αγώνων μας.

Σας παραθέτουμε το δελτίο τύπου στα αγγλικά η απόφαση έχει βγεί στα Γαλλικά και είναι διαθέσιμη πατώντας το σχετικό λίνκ

Καλή ανάγνωση..

------------------------------------------------------------------------------- 
  • Press Release
issued by the Registrar of the Court
ECHR 283 (2013)
03.10.2013









In today’s Chamber judgment in the case of I.B. v. Greece (application no. 552/10), which is not final 1, the European Court of Human Rights held, unanimously, that there had been:

a  violation  of  Article  8  (right  to  respect  for  private  and  family  life)  taken  together  with  Article  14 (prohibition of discrimination) of the European Convention on Human Rights.

The  case  concerned  the  dismissal  of  an  HIV-positive  employee  in  response  to  pressure  from  other employees in the company.
The  Court  considered  that  the  applicant  had  been  a  victim  of  discrimination  on  account  of  his  being HIV-positive.
The domestic courts had based their decision to reject his complaint about his dismissal on  clearly  inaccurate  information,  namely  the  contagious  nature  of  his  illness. 
They  had  provided insufficient  explanation  of  how  the  employer’s  interests  outweighed  those  of  the  applicant,  thus failing to strike the correct balance between the rights of both parties.

The  applicant  had  been  a  victim  of  discrimination  on  account  of  his  health  status,  in  breach  of Article 8 taken together with Article 14.

Principal facts
The applicant, I.B., is a Greek national who was born in 1980 and lives in Athens (Greece).
The applicant had been working since 2001 in a company which manufactures jewellery.
In  January  2005  he  told  three  of  his  colleagues  about  his  fear  that  he  had  contracted  the  human immunodeficiency  virus  (HIV);  this  was  subsequently  confirmed  by  a  test.  Shortly  afterwards  his employer  received  a  letter  from  those  three  colleagues, indicating  that  the  applicant  had  AIDs  and that  the  company  ought  to  dismiss  him.  Information  about  the  applicant’s  state  of  health  began  to circulate  throughout  the  company,  which  employed  70  people. 
The staff called for his dismissal.
The employer  invited  an  occupational-health  doctor  to  speak  to  the  employees;  he  tried  to  reassure them by explaining the precautions to be taken.

On 21 February 2005 33 of the company’s employees sent the director a letter inviting her to dismiss the  applicant  in  order  to  “preserve  their  health  and  their  right  to  work”.  On  23  February  2005  the employer  dismissed  the  applicant,  paying  him  the  allowance  provided  for  under  Greek  law. 
Shortly afterwards the applicant was reemployed by another company.
The applicant brought proceedings before the Athens Court of First Instance.

1      Under Articles 43  and  44  of  the  Convention,  this Chamber  judgment  is  not  final.  During the three-month period  following  its  delivery,  any  party  may  request  that  the  case  be  referred  to  the  Grand  Chamber  of  the Court.  If  such  a  request  is  made,  a  panel  of  five  judges  considers  whether  the  case  deserves  further examination. 
In  that  event,  the  Grand  Chamber  will  hear  the  case  and  deliver  a  final  judgment. 
If  the  referral request is refused, the Chamber judgment will become final on that day.
Once  a  judgment  becomes  final,  it  is  transmitted  to  the  Committee  of  Ministers  of  the  Council  of  Europe  for supervision  of  its  execution.
Further information about the execution process can be found here: www.coe.int/t/dghl/monitoring/execution


On  13  June  2006  the  court  held  that  the  dismissal  had  been  illegal.  It  found  that  the  termination  of the  applicant’s  contract  had  been  based  solely  on  his  health  status,  and  emphasised  that  the employer’s  attitude  amounted  to  a  misuse  of  its  powers.  The  court  noted  that  the  employer  had dismissed  the  applicant  in  order  to  preserve  what  it  erroneously  believed  to  be  an  issue  of  peaceful working  relations  within  the  company.  Lastly,  the  court  held  that  it  was  not  necessary  to  order  that the applicant be reinstated, as he had found new employment in the meantime.
The employer and the applicant lodged an appeal against that judgment.

By  a  judgment  of  29  January  2008,  the  court  of  appeal  acknowledged  that,  in  dismissing  the applicant,  the  employer  had  given  in  to  pressure  from  staff  members,  with  a  view  to  preserving  a good  working  environment  within  the  company. 
The  court  of  appeal  noted  that  the  fears  of  the company’s  employees  were  scientifically  unfounded,  as  the  occupational-health  doctor  had explained to them.

The court of appeal stressed that where an employee’s illness did not have an adverse impact on the employment relationship  or the smooth functioning of the company (absenteeism, reduced capacity to  work),  illness  could  not  serve  as  an  objective  justification  for  termination  of  an  employment contract.
Yet to date the applicant had not been absent from his work and no absence on grounds of ill-heath  was  foreseeable  in  the  immediate  future. 
The  court  of  appeal  noted  that  the  applicant’s health could not have a detrimental effect on the smooth functioning of the company in the future.

The  applicant  lodged  an  appeal  on  points  of  law  against  the  appeal  judgment,  emphasising  that  it had wrongly dismissed his request to be reinstated in his post in the company.

By a judgment of 17 March 2009, the Court of Cassation quashed the court of appeal’s judgment and held  that  the termination  of an employment  contract  was  not  wrongful  where  it  was justified  by the employer’s  interests  “in  the  correct  sense  of  that  term”,  such  as  the  restoration  of  harmonious collaboration  between  employees  or  the  company’s  smooth  functioning. 
The  Court  of  Cassation dismissed the applicant’s appeal on points of law.


Complaints, procedure and composition of the Court

Relying  on  Article  8  (right  to  respect  for  private  and  family  life)  taken  together  with  Article  14 (prohibition  of  discrimination),  the  applicant  alleged  that  there  had  been  a  violation  of  his  right  to  a private  life,  the  Court  of  Cassation  having  found  his  dismissal  –  justified  by  the  fact  that  he  was  HIVpositive – to be lawful. He also alleged under Article 14 that his dismissal was discriminatory and that the  ground  relied  on  by  the  Court  of  Cassation  –  the  need  to  preserve  the  working  environment  in the company – could not be taken as the basis for a difference in treatment.

The application was lodged with the European Court of Human Rights on 2 December 2009.

Judgment was given by a Chamber of seven judges, composed as follows: Isabelle Berro-Lefèvre (Monaco), President,
Elisabeth Steiner (Austria),
Khanlar Hajiyev (Azerbaijan),
Mirjana Lazarova Trajkovska (“the Former Yugoslav Republic of Macedonia”),
Julia Laffranque (Estonia),
Linos-Alexandre Sicilianos (Greece),
Erik Møse (Norway),
and also Søren Nielsen, Section Registrar.


Decision of the Court

Article 8 taken together with Article 14

According  to  the  Court’s  established  case-law,  discrimination  meant  treating  differently,  without  an objective and reasonable justification, persons in relevantly similar or comparable situations.
The  Court  considered  that  if  the  applicant’s  situation  was  compared  to  that  of  the  other  employees, it  was  clear  that  the  applicant  had  been  treated  less  favourably  than  another  colleague  would  have been,  on  account  of  the  fact  that  he  was  HIV-positive.  In  the  Court’s  view,  the problem  originated  in the  attitude  of  rejection  adopted  by  the  applicant’s  colleagues  when  faced  with  his  HIV-positive status.

The court of appeal had held that the threat of disruption to the company was based on scientifically unfounded  reactions  and  that  where  an  employee’s  illness  did  not  have  an  adverse  effect  on  the employment  relationship  or  the  smooth  running  of  the  company,  it  could  not  be  taken  as  an objective justification for termination of the contract. t had explicitly recognised that the applicant’s HIV-positive  status  had  no  effect  on  his  ability  to  carry  out  his  work  and  there  was  no  evidence  that it  would  lead  to  an  adverse  impact  on  his  contract,  justifying  its  termination. 
The  company’s  very existence  was  not  threatened  by  the  pressure  exerted  by  the  employees. 
The  employees’  prejudice could  not  be  used  as  a  pretext  for  ending  the  contract  of  an  HIV-positive  employee. 
The  need  to protect  the  employer’s  interests  had  to  be  carefully  balanced  against  the  need  to  protect  the interests  of  the  employee,  who  was  the  weaker  party  to  the  contract,  especially  where  that employee was HIV-positive.

In  contrast,  the  Court  of  Cassation  had  not  weighed  up  the  competing  interests  in  such  a  detailed and in-depth manner as the court of appeal.

While  the  Court  of  Cassation  had  also  not  disputed  the  fact  that  the  applicant’s  illness  had  no adverse effect on the fulfilment of his employment contract, it had nonetheless based its decision on clearly  inaccurate  information,  namely  the  contagious  nature  of  the  applicant’s  illness. 
In  so  doing, the  Court  of  Cassation  had  ascribed  to  the  smooth  functioning  of  the  company  the  same  meaning which  the  employees  wished  to  give  it,  and  had  aligned  the  definition  of  such  smooth  functioning with the employees’ subjective and erroneous perception of that issue.

The  Court  considered  that  the  Court  of  Cassation  had  not  provided  an  adequate  explanation  of  how the  employer’s  interests  outweighed  those  of  the  applicant,  and  had  failed  to  strike  a  correct balance between the rights of the two parties.

The  applicant  had  been  a  victim  of  discrimination  on  account  of  his  health  status,  in  breach  of Article 8 taken together with Article 14.
Just satisfaction (Article 41)
The  court  held  that  Greece  was  to  pay  the  applicant  6,339.18  euros  (EUR)  in  respect  of  pecuniary damage and EUR 8,000 in respect of non-pecuniary damage.

The judgment is available only in French.
-------------------------------------------------------
This  press  release  is  a  document  produced  by  the  Registry.  It  does  not  bind  the Court.   Decisions, judgments  and  further  information  about  the  Court  can  be  found  on  www.echr.coe.int.   
To  receive the  Court’s  press  releases,  please  subscribe  here:  www.echr.coe.int/RSS/en  or  follow  us  on  Twitter @ECHRpress.
Press contacts echrpress@echr.coe.int   | tel: +33 3 90 21 42 08

Denis Lambert (tel: + 33 3 90 21 41 09)
Tracey Turner-Tretz (tel: + 33 3 88 41 35 30)
Nina Salomon (tel: + 33 3 90 21 49 79)
Jean Conte (tel: + 33 3 90 21 58 77)
The  European  Court  of  Human  Rights  was  set  up  in  Strasbourg  by  the  Council  of  Europe  Member States in 1959 to deal with alleged violations of the 1950 European Convention on Human Rights.