Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

UNHCR Briefing Notes - 02.10.12 - Registered Syrian refugeesin surrounding states triple in three months / More than 25,000refugees return home from Republic of Congo since May

GENEVA, 2nd October 2012
BRIEFER: Adrian Edwards, UNHCR Spokesman

TOPICS:
1.    Registered Syrian refugees in surrounding states triple in three months
2.    More than 25,000 refugees return home from Republic of Congo since May
This is a summary of what was said by the UNHCR spokesperson at today’s Palais des Nations press briefing in Geneva

1.    Registered Syrian refugees in surrounding states triple in three months
The number of Syrians registered or awaiting registration as refugees in Jordan, Lebanon, Turkey and Iraq has now surpassed 300,000, triple the level of just three months ago. The latest figures show a total regional registered population of more than 311,500 Syrian refugees in the four countries, compared to around 100,000 in June.
The continuing rapid growth in refugee numbers underscores the urgency of last week’s revised Syria Regional Response Plan seeking $487.9 million in support of up to 710,000 Syrian refugees in neighbouring countries by the end of this year. 
The generosity and hospitality shown by these countries as they struggle to cope with growing numbers of refugees make it essential that the international community provide as much support as possible. 
Many refugees and the communities hosting them are already running out of resources.
Compounding the urgency is the upcoming onset of winter temperatures across the region, in less than 10 weeks from now. 
We are in a race against time. 
In Jordan, for example, where thousands are living in tents, the average low temperature between mid-November and mid-March is two degrees Celsius. 
A winterization plan is being developed, but it too requires support and funding.
JORDAN: 
103,488 Syrians in Jordan have registered or are awaiting registration - four times more than in June. 
The new regional response plan estimates some 250,000 Syrian refugees will need assistance in Jordan by the end of the year. 
Some 65 percent of Syrian refugees currently receiving or seeking assistance in Jordan are in urban areas, while the remaining 35 percent are in the new camp at Za'atri and other smaller facilities 
(King Abdullah Park and Cyber City). 
Since it opened just two months ago, Za'atri has received more than 30,000 people.
In many cases, those living on the local economy are finding it increasingly difficult as their resources dwindle. 
Our Jordan office has seen a marked increase in Syrians struggling to live in urban areas approaching UNHCR help desks in Irbid, Ramtha, Mafraq and Zarqa, most of them worried about possible eviction.
The vast majority of new arrivals are poor and in need of some kind of humanitarian assistance.
UNHCR and its partners offer a variety of programmes to assist urban refugees in need, including cash assistance and the provision of a package of household items ranging from kitchen sets and mattresses to sanitation items.
Since March, 
some 55,000 Syrians have received assistance items, while cash grants have gone to more than 2,600 of the most destitute families.
LEBANON: 
The number of registered Syrian refugees and those awaiting registration in Lebanon is now more than 80,800 people.
The Lebanese government estimates that, in addition, tens of thousands of Syrians have entered Lebanon this year and not yet returned. 
Registered or not, they all live on the local economy
-often depending on relatives or their own resources. 
It is expected that an increasing number will be seeking assistance in the coming months as the resources of refugees as well as their host families become seriously stretched.
Thus, the revised Syria response plan estimates a registered Syrian refugee population of 120,000 by the end of 2012.
The scattered nature of the Syrian refugee population in Lebanon is posing challenges in providing assistance in often remote areas. 
Some 56 percent are residing in the north; 41 percent in the Bekaa; and three percent in Beirut and the south. 
Many of the hosting communities are among the most economically depressed in Lebanon. 
As numbers increase and the winter months approach, needs are increasing and becoming more acute.  
UNHCR and partner agencies are rolling out a winterization program aiming to provide refugee families and vulnerable Lebanese ones with fuel for heating, mattresses, blankets and clothes as well as needed refurbishment to accommodations in readiness for the colder months.
TURKEY
Based on figures from the Government of Turkey, the number of Syrian refugees registered and assisted by the government in camps was 93,576 as of Oct. 1. 
Several thousand more are known to be residing outside the current 13 camps.
Three more camps are opening. 
Under the revised response plan, Turkey could be hosting up to 280,000 Syrian refugees by the end of this year.
In addition to the influx of Syrians, Turkey has also seen an increase in the number of urban asylum applications over the past 15 months -many of them related to the crisis in Syria. 
The new arrivals consist mostly of Iraqis, Iranians, Afghans and others who have come to Turkey seeking protection.
IRAQ: 
33,704 Syrians have been registered in Iraq, including 4,263 in the past week. 
More than 28,000 are Syrian nationals of Kurdish origin who have arrived in the Kurdistan Region (Dohuk, Erbil and Sulaimaniya).
Further south, at Al-Qaem, Anbar governorate, more than 5,600 Syrian nationals have sought asylum since the Baghdad government opened the country’s borders in late July.
Initially, many of those fleeing into the Kurdish Region were single refugees. 
Recently, however, there has been a growing proportion of families among the new arrivals.
The revised regional response plan estimates that up to 60,000 Syrians may be in need of protection and assistance in Iraq by the end of the year.
............................................................
For further information on this topic, please contact:
In Beirut:   Mohammed Abu Asaker on mobile +  971 50 621 3552
In Geneva: Sybella Wilkes on mobile +41 79 557 91 38
.............................................................
2. More than 25,000 refugees return from Republic of Congo since May
UNHCR has helped more than 25,000 Congolese return to their homes in northern Democratic Republic of the Congo (DRC) from neighbouring Republic of Congo under a voluntary repatriation programme that was launched in May.
The 25,000 mark was passed last Friday (the current total of those helped back by UNHCR is 25,696). 
UNHCR hopes to repatriate a further 24,000 more refugees, mostly from Equateur province, across the Oubangui River to the DRC by the end of this year, plus a further 32,000 next year.
Currently, there are more than 100,000 Congolese refugees still in Republic of Congo. 
They have been living in isolated areas along the river since fleeing ethnic clashes in Equateur province in 2009. 
At the height of the crisis, about 143,000 Congolese fled their villages for safety in neighbouring countries 
-123,000 in Republic of Congo and 20,000 in the Central African Republic- 
when clashes erupted between the Munzaya and Enyele groups over traditional fishing and farming rights.
An additional 100,000 Congolese were displaced inside Equateur province but most returned home when conditions improved. 
A few thousand refugees also returned on their own from the Republic of Congo and from Central African Republic.
UNHCR has picked up the pace of returns since July, adding a second weekly convoy to take people across the river and home. 
Returnees tell UNHCR staff that they believe the security situation has improved while parents say they want to go back to enroll their young children in primary schools.
In addition to an aid package provided to each family on arrival, 
UNHCR and other humanitarian organizations have initiated reintegration activities, 
especially in the Libenge and Kungu territories, 
to help ensure a sustainable return. 
So far, and with a limited budget, UNHCR and its partners have distributed 700 shelter kits for spontaneous returnees and have also built 350 shelters and 12 wells for the most vulnerable households as well as primary schools. 
Awareness campaigns aimed at ensuring peaceful co-existence between the various communities have been undertaken.
Equateur is one of the most remote provinces in the country, lacking basic socio-economic structures and infrastructure. 
UNHCR has appealed for development actors to help strengthen the reintegration activities.
.........................
Dear actup drase hellas
Please find hereunder today's UNHCR press briefing.
Sincere regards,
Public Information Unit
UNHCR Office in Greece
Tel. 210 6756801, Fax. 210 6756800
*******************************************************************
These Briefing Notes are issued by the UNHCR Communications and Public Information Service, Geneva ______________________________________________________________________

ένας πατέρας απ τη Σάμο γράφει γράμμα στη μικρή πρόσφυγα απ τη Συρία που μπήκε παράνομα στην Ελλάδα



Γράμμα στη μικρή Νάντια

Αχ μικρή μου Νάντια… 
Γιατί αλήθεια κάποια γράμματα στην εποχή μας να αρχίζουν με ένα αχ;   
Δεν φταίει η πατρίδα σου η Συρία γι’ αυτό ούτε η δική μου η Ελλάδα, αλλά αυτό είναι μεγάλη ιστορία. 
Ιστορία δηλαδή για μεγάλους. 
Καλωσήλθες ….
Έτσι συνηθίζουμε να λέμε εμείς ανεξάρτητα από το αν πέρασες καλά στον ερχομό σου. 

Καλωσήλθες! 

Σε πρωτοείδα πάνω στο κτίριο του Λιμενικού Ταμείου. 
Γιατί αλήθεια έχεις τόσο μεγάλα μάτια; 
Είναι πολλά αυτά που είδες στη μικρή ζωή σου η ή είναι μεγάλος ο φόβος; 

Μα και τα δικά μου μεγαλώνουν όταν έρχομαι στο λιμάνι να σε δω. 
Ξέρεις και γω φοβάμαι. 
Οι μπαμπάδες φοβούνται συχνά μα δεν το λένε. 
Δεν τους επιτρέπεται. 
Ή καλύτερα δεν το επιτρέπουν οι αγάπες τους.

Φόβος λοιπόν: 
Τότε που άκουσες ότι πήραν τον μπαμπά του Σαμίρ και χάθηκε.
Θυμάσαι! 
Και στην Ελλάδα παλιά γινόταν συχνά αυτό. 
Εγώ το ξέρω…. 
Τότε που άκουσες το σφύριγμα της οβίδας και δεν ήξερες που θα πέσει. 
Πόλεμος! 
Τότε φοβήθηκε κι ο μπαμπάς μα το κρυψε. 
Και στη βάρκα τη νύχτα!! 
Όταν ήρθαν αυτοί με τις στολές! 
Και μίλαγαν μια γλώσσα που δεν καταλάβαινες και είχαν όπλα! 
Μιλούσαν αγγλικά, τη γλώσσα των αφεντικών μας. 
Μοίρα των φτωχών στον αιώνα μας να επικοινωνούν με τη γλώσσα των αφεντικών. 
Και γω αγγλικά σου μίλαγα και μια αραβική λέξη «χαραμ». 
Την ξέρουμε αυτή τη λέξη και στην Ελλάδα, τη λένε «άδικο».
             
Κι ύστερα η κράτηση. 
Πάλι στολές, κουβέρτες στο πάτωμα, φωνές, άνθρωποι στα κάγκελα και μέλλον αβέβαιο. 
Που θα μας πάνε; 
Και ο μεγάλος φίλος, η μνήμη, να μας πονάει τώρα πιο πολύ! 
Τι να γιναν οι φίλοι στη Συρία; 
Το σπίτι μας θα υπάρχει άραγε; 
Το γατάκι που άφησες θα ζει; 
Πότε θα τελειώσει ο πόλεμος; 
Πώς να μη μεγαλώσουν τα μάτια.
Εκεί που σου λεγα για τη μνήμη, μου ξέφυγε ένα «μας» και θα ρωτάς από πού κι ως που εμείς «μας». 
Τι κοινό έχουμε. 
Κατ’ αρχήν έχουμε κοινό τα μεγάλα η καλύτερα τα μεγαλωμένα απ’ το φόβο μάτια.
                 
Και γω φοβάμαι. 
Περνούν κι από μένα οι σκέψεις για τον πόλεμο. 
Είμαι και γω στα σύνορα. 
Δεν ξέρω αν σε λίγους μήνες – εμείς εδώ χτυπάμε ξύλο για να το ξορκίσουμε – θα’ μια στη θέση σου. 
Και που θα βρω τη δύναμη να τα’ αντέξω. 
Φοβάμαι ακόμα, έτσι με κατάντησαν, όλους όσους έχουν σκούρο χρώμα και γυρνάνε στο κέντρο της Αθήνας. 
Λες ο μπαμπάς σου να είναι κακός; 
Λες να κάμει κακό στο γιο μου; 
Και ακόμα ήταν κακός ο Άλι ή τον έκαναν έτσι; 
Κι αν ο Άλι είναι κακός τι φταίει ο Μωχάμετ; 
Φόβο με λογότυπο μας βάζουν. 
Για να είναι εύκολη η δουλειά τους, να μη σκεφτούμε και βρούμε την αλήθεια. 
Για φαντάσου μικρή μου Νάντια τώρα που μαύρισα από τον ήλιο να με περάσουν για Σύριο πρόσφυγα και να με κυνηγάνε σαν το σκυλί αυτοί με τις μαύρες μπλούζες. 
Αρκεί να προλάβω, σκέφτομαι, να τους μιλήσω Ελληνικά. 
Κι αρκεί βέβαια αυτοί να ακούνε και να καταλάβουν τη γλώσσα τους μέσα στο ξενοφοβικό αμόκ τους. 
Φοβάμαι ακόμη όταν βλέπω αυτόν το κύριο που τρώει από τα σκουπίδια. 
Αν εγώ δεν έχω να φάω, αύριο ας πούμε, τι θα κάνω! 
Είμαι και μίζερος με το φαϊ και όλα μου βρωμάνε! 
Σιχαίνομαι κιόλας.
                 
Εμείς οι μεγάλοι έχουμε κι άλλα που δεν τα ξέρεις. 
Ένα συναίσθημα δύσκολο που σε τρώει σαν το σαράκι. 
Τις ενοχές. 
Τότε που είδα σε αφίσες τα σκοτωμένα παιδιά στη πατρίδα σου γύρισα αλλού το βλέμμα. 
Αποφάσισα ακαριαία ότι αυτό ήταν βαρύ για την ψυχολογία σου! 
Όταν άκουσα για τους ξένους – αυτούς με τα αγγλικά – που έμπαιναν στη πατρίδα σου και τα έκαναν όλα άνω κάτω δεν το σχολίασα καν ούτε όταν έμαθα ότι η κυβέρνησή σας ματώνει τους δρόμους και τις γειτονιές. 

Κι ας ήξερα ότι παλιά από αυτή τη πατρίδα πέρασε ο πατέρας μου πρόσφυγας και τον ταΐσατε, τον ξεψειριάσατε και του μάθατε και τη λέξη που σου είπα «χαραμ». 

Ήξερα ακόμα ότι αργά ή γρήγορα θα έρθετε πρόσφυγες για να γλιτώσετε από τον πόλεμο, μα έλεγα «αν δεν το σκέφτομαι δεν υπάρχει» και δεν έκανα τίποτα. 

Κοίταγα μόνο την πάρτη μου και ψήφιζα για τα λίγα ευρώ που είχα τότε στη τράπεζα. 
Έλεγα τι θα τους κάνουμε όλους αυτούς που ήρθαν από απέναντι κι ας ήξερα ότι τα ίδια στενά πέρασε κι ο παππούς μου παλιά και άφησε απέναντι κτήματα και ζώα μα κι ένα γιό. 
Γι’ αυτό ήταν πάντα λυπημένος στις φωτογραφίες.   
«Χαραμ». 
Να γιατί μεγαλώνουν τα μάτια τα δικά μου.
        
Μαθαίνω ότι θα φύγεις από δω σε λίγες μέρες μα στη θέση σου θα έρθει ένα άλλο κοριτσάκι με άλλο όνομα μα ίσως με την ίδια ιστορία και τους ίδιους φόβους. 
Μα δεν μπορώ μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος να βλέπω μονάχα και να φοβάμαι. 
Κι οι πόλεμοι έχουν τον ατελείωτο. 
Ένας σταματάει δυο αρχίζουνε.
    
Και η γλώσσα; 
Πως θα μιλάμε; 
Δεν θέλω τη γλώσσα των αφεντικών και των ανθρώπων με τις στολές. 
Και πόσες γλώσσες θα μάθω; 
Απ’ όλες τις χώρες που γίνεται πόλεμος έρχονται παιδιά σαν εσένα. 
Με διαφορετικά ονόματα μα με τα ίδια μάτια. 
Και μεγαλώνει το μακρύ καραβάνι της απανθρωπιάς. 
Και οι μικρές ή μεγάλες θλιβερές ιστορίες τους γίνονται ένα στατιστικό νούμερο γι ‘ αυτούς που κυβερνάνε και ευθύνονται. 
Κι όλοι μας, εγώ, εσύ ο καθένας μας ένας κόσμος ολόκληρος, γιατί αυτό σημαίνει άνθρωπος, γινόμαστε μια μικρή μαύρη κουκίδα φόβου. 
Τόσο μαύρη που αρχίζει να σκοτεινιάζει.

Σου έκρυψα το καλό για το τέλος!!! 
Στο αριστερό μου χέρι – μ’ αυτό κρατάω συχνά το γιό μου – έχω κρυμμένο ένα μικρό αστεράκι. 
Είναι πολύ κοφτερό και μπορεί να σκίσει τη μαύρη κουρτίνα του φόβου. 
Το χρησιμοποιώ συχνά! 
Το λένε ανθρωπιά και αγάπη! 
Όταν φοβάμαι μου θυμίζει ότι πρέπει να μείνω άνθρωπος. 
Πως νομίζεις ότι τη γλιτώνω. 
Με αυτό το κόλπο. 
Προσπαθώ να μείνω άνθρωπος. 
Όχι μη το μπερδεύεις!! 
Δεν γίνεται αυτό με το να σου φέρω παιχνίδια ή λίγο γάλα. 
Άλλο λέω. 
Γίνεται μόνο αν σε νιώσω, άνθρωπο, σαν και μένα. 
Με τις ίδιες ανάγκες και τις ίδιες υποχρεώσεις. 
Αν σου δώσω την αγάπη μέσα από την καρδιά μου όσο κι αν πονάει, όσο κι αν κοστίζει.

Να η γλώσσα που χρειάζομαι – χρειαζόμαστε.

Τη γλώσσα της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας που συχνά είναι σιωπηρή, χωρίς ήχο. 
Όπως μια αγκαλιά.

Καλό ταξίδι. 
Θα σε βλέπω στο καράβι που θα φεύγεις.

Υ.Σ.: 
θα σ’ έχουν ξανά μπερδέψει οι μεγάλοι! Ε; Σιγά – σιγά αρχίζω να μαθαίνω και τις γλώσσες… Χαμπιμπι – Σ’ αγαπώ.

..........................
υγ 
1) αν οι μπαμπάδες αντιμετώπιζαν έτσι τα παιδιά, τα δικά τους και των άλλων, δεν θα κάναμε πόλεμο.
2) το γράμμα το έγραψε ο Χρήστος ο Καραθανάσης, ο Σύντροφος και πατέρας του γιού της Βουλευτή Σάμου Αγνής Καλογερή, με αφορμή την κράτηση στο Λιμάνι της Πρωτεύουσας του Νησιού που μεγάλωσε και ζεί, των παράνομα εισελθόντων, στον Ελληνικό Θαλάσσιο χώρο, Συρίων Προσφύγων Πολέμου.