Στη Ρωσία..στη μαμά..για την Σβετλάνα, ένα ακόμα θύμα Trafficking

(Στη Ράνια και το Θοδωρή που τη βοήθησαν)

Το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ (Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας)απέθεσε εκεί στη μπάρα της Μονάδας Λοιμώξεων, ένα φορείο. 

Οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ, το σήκωσαν –χωρίς κόπο είναι η αλήθεια- και ρώτησαν που να πανε την άρρωστη. 

Δυο μεγάλα πράσινα μάτια κοίταζαν χαμένα, τρομαγμένα. 

Σαν όλο αυτό το πλάσμα νάταν μάτια. 

Μόλις που φαινόταν κάτω από την κουβέρτα. 

Πάνω της βρισκόταν ο φάκελλος απ το Νοσοκομείο της επαρχίας που προερχόταν.

Την απόθεσαν εύκολα σένα κρεββάτι, χαιρέτισαν κι έφυγαν πίσω. 

Τα μεγάλα μάτια κοίταξαν τρομαγμένα γύρω. 

Το κορμάκι κινήθηκε ανήσυχα στο στρώμα. 

Την κοίταξα χαμογελώντας. 

Πως να της μιλήσω άλλωστε;

Δεν μιλά και δεν τρώει. Είναι κατάκοιτη. Δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε είπε η συνάδελφος από την επαρχία. Δεν μιλά κανείς ρωσικά εδώ και κάθε προσπάθεια που κάναμε απέτυχε. Δεν ξέρω καν αν έχει καταλάβει ότι έχει AIDS.

Η Σβετλάνα ζούσε σε μια πόλη 800 km από τη Μόσχα: αυτή, η μητέρα της και..αργότερα προστέθηκε η κόρη της. Οι μπαμπάδες έλειπαν από αυτή την οικογένεια γυναικών. Με τη σειρά του ο καθένας έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω του. Δουλειά, σχολείο ...χρήματα που δεν φθάνουν. Ότι μπορούν έκαναν οι γυναίκες για να ζήσουν: σε εργοστάσια, σε χωράφια μαζεύοντας πατάτες.

Ηταν κι εκείνη η φίλη που είχε κατέβει στην Ελλάδα, κάπου νότια σε μια πόλη με περίεργο όνομα. Περνούσε –είπε- καλά. Υπήρχαν λεφτά, δουλειά, έστελνε και πίσω σ’όσους είχαν μείνει στη Ρωσία.

Πήρε την απόφαση. Ένα αεροπλάνο την έφερε στην Ελλάδα. Της είχαν πληρώσει το ταξίδι. Είχε χαιρετίσει τη μάνα και την κόρη της. Θα πήγαινε να φροντίζει έναν υπερήλικα και θα βοηθούσε κι αυτές. Στην πατρίδα, δεν υπήρχε δουλειά.

Η μικρόσωμη αλλά όμορφη Ρωσίδα κατέβηκε από το αεροπλάνο στην Αθήνα. 

Δυο άνδρες την περίμεναν με ένα αυτοκίνητο. 

Την πήγαν αμέσως σ’ενα μπαρ..εκεί στη μικρή επαρχιακή πόλη της Πελοποννήσου. 

Δεκάδες άνδρες στο μισοσκόταδο του μπαρ. 

Πέρασαν πέντε χρόνια πριν την αποθέσουν πληγωμένη και βαρειά  άρρωστη στο νοσοκομείο της επαρχιακής πόλης.

Διακομίσθηκε σε μια πιο μεγάλη πόλη μόλις διαγνώσθηκε και με HIV/AIDS.

Τα μάτια της Σβετλάνας γίνονταν όλο και πιο φιλικά στις μέρες που ακολούθησαν. Οι άνθρωποι του τμήματος, οι μετανάστριες καθαρίστριες, οι εθελοντές σοκαρίστηκαν από το πληγωμένο κορμάκι.. μόλις 31 κιλά. Το κορίτσι βγήκε από τη σιωπή της ..και ναι, μπορούσε να συνεννοηθεί στα Ελληνικά.

Ετρωγε συνεχώς  αν και χωρίς δόντια...Αγαπημένη φράση: τι ώρα δίνουν το φαγητό;

Οι προσπάθειες για τον επαναπατρισμό της από το ΔΟΜ (Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης) είχαν ξεκινήσει. 

Τα χαρτιά της φτιάχτηκαν. 

Η μικρόσωμη ασθενής μας περπατούσε πια στους διαδρόμους ξεθαρρεμένη. 

Στη Ρωσία, στη μαμά.. έλεγε σε όποιον/α της μιλούσε.

Η κα Αννα, η μετανάστρια κυρία που κρατά καθαρό το τμήμα, βουρκωμένη την ταϊζει, της στίβει προτοκαλάδες, φέρνει φαγητό απο το σπίτι, της πλένει τα ρούχα..τη βοηθά να χαμογελάσει ξανα.

Το λογιστήριο ρωτά «τι ασφάλεια έχει;» «ποιός θα πληρώσει;» 

Τι απαντά κανείς σ’αυτό; 

Τι ασφάλεια έχουν τα θύματα trafficking; 

Δεν την ασφάλισε ο προαγωγός..!!

Ο χρόνος περνά και η Σβετλάνα, είναι έτοιμη να φύγει. 

Δυο εθελοντές της ACT UP, η Ράνια κι ο Θοδωρής θα την πήγαιναν χαράματα στο αεροδρόμιο. 

Εκεί θα περίμενε υπάλληλος του ΔΟΜ για να τη βάλει στο αεροπλάνο.

Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκε: 

Στη Ρωσία, στη μαμά..

Η κ. Άννα μας ενημέρωσε για τη συνέχεια. Χαμένη έφτασε στο αεροδρόμιο της πόλης της. Το σοκ της επιστροφής την αποδιοργάνωσε. Εκεί στα καθίσματα του αεροδρομίου απ΄όπου έφυγε με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, έχασε τη συνέχεια. Τα μεγάλα μάτια κοίταζαν, σαν για πρώτη φορά, την πατρίδα. Το όνομά της το ξέχασε, σβήστηκαν οι μνήμες, αλλά όχι μόνον οι τυραννικές. Ακόμη κι αυτές που είναι αναγκαίες.

Εκεί τη βρήκαν καθισμένη το βράδυ, οι δικοί της που με αγωνία την περίμεναν. Η κοπέλα που περιέγραψαν στους ανθρώπους του αεροδρομίου, δεν έμοιαζε με το χαμένο πλάσμα που ξεχασμένο καθόταν σε ένα κάθισμα της αίθουσας αναμονής σφίγγοντας πάνω του τη βαλίτσα και μουρμουρίζοντας: στη μαμά..στη Ρωσία..

Ετσι γύρισε σπίτι της. Τι να ευχηθεί κανείς; Να θυμάται τα πάντα μόλις ξεπεράσει το σοκ; Να μην θυμάται ότι την πονά; Ενα ξέρω. Δεν πειράζει κανέναν μας να μας ξεχάσει..αφού εμείς, όσοι βρεθήκαμε γύρω της, ακόμη κι αν προσπαθήσουμε, δεν θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε..

Αλήθεια, τι ασφάλεια έχουν τα θύματα trafficking; 

Ποιος ασφαλιστικός φορέας καλύπτει τους βιασμούς και την κακοποίηση; 

Πως υπολογίζονται τα ένσημα;

Χ.Μ.