Κυνήγι μαγισών στην Αθήνα της οικονομικής κρίσης. Η διαπόμπευση οροθετικών γυναικών και τρανς, χρήστριων και θυμάτων τράφικινγκ

Στα τέλη Απριλίου του 2012, 

η παραπαίουσα τότε Κυβέρνηση με μαέστρους 

τον πρώην Υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και 

τον πρώην Υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο 

ενορχήστρωσαν μια  επιχείρηση με άψογη συνεργασία της αστυνομίας, ιατρών και των ΜΜΕ για να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι οι δρόμοι είναι «καθαροί» απο τον ιό του HIV. 

Η ενεργοποίηση των αστυνομικών αρχών και των ιατρών που διενήργησαν τους ελέγχους έγινε με πρόσχημα την προστασία της Δημόσιας Υγείας και με όχημα την Υγειονομκή διάταξη Γ.Υ. 39^α/ ΦΕΚ 1002/02/04/2102 για την προστασία της Δημόσιας Υγείας που εκδόθηκε από τον πρώην Υπουργό Υγείας. 

Οι αστυνομικές αρχές προέβησαν σε προσαγωγές-συλλήψεις μεγάλου αριθμού προσώπων, στην πλειονότητά τους τοξικοεξαρτημένων. 

Χωρίς την προηγούμενη συναίνεσή τους, υπεβλήθησαν σε ιατρικές εξετάσεις για τη διακρίβωση τυχόν οροθετικότητας στον ιό HIV, υπό καθεστώς στέρησης της ελευθερίας τους, σε χώρους αστυνομικών τμημάτων, κατά παράβαση κάθε ιατρικής δεοντολογίας. 

Εις βάρος των προσώπων για τα οποία διαπιστώθηκε οροθετικότητα, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών απήγγειλε κατηγορίες για βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη. 

Σύμφωνα με το όλως αντιφατικό κατηγορητήριο, τους αποδίδεται ότι ήταν εκδιδόμενες, οι περισσότερες από τις οποίες, ενώ δεν είχαν υποβληθεί ποτέ σε ιατρικές εξετάσεις (επομένως δεν γνώριζαν ότι ήταν φορείς HIV), ωστόσο μετέδιδαν εν γνώσει τους και με πρόθεση τον HIV. 

Η αρμόδια Εισαγγελέας έδωσε  εντολή δημοσιοποίησης των φωτογραφιών και προσωπικών στοιχείων 29 εξ αυτών, από τις οποίες οι 26 προφυλακίστηκαν. 

Από εκείνη τη στιγμή, τα πρόσωπα των οροθετικών γυναικών έκαναν το γύρο των πρωινάδικων και κάθε είδους εκπομπής «talk show», ενώ γιατροί και δημόσιοι λειτουργοί παρήλαυναν, επισημαίνοντας ότι οι γυναίκες αυτές αποτελούν εστία μόλυνσης για τη δημόσια υγεία. 

Ταυτόχρονα, έντρομοι πορνοπελάτες μιλούσαν για τις πουτάνες που σκορπάνε το θάνατο.

Ο στόχος είχε επιτευχθεί. 

Η υγειονομική βόμβα της οροθετικότητας των δήθεν εκδιδομένων γυναικών, αν και φαιδρό προεκλογικό τέχνασμα στα χέρια μίας ανίσχυρης και φοβισμένης κυβέρνησης, ήταν αρκετό να αποπροσανατολίσει και να στρέψει έστω και στιγμιαία, έστω και λίγο, αλλού την οργή εκκατομυρίων Ελλήνων που υποφέρουν τον τελευταίο χρόνο από τα εξαντλητικά μέτρα λιτότητας. 

Ο εχθρός δεν είναι το μνημόνιο και η τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού, εχθρός είναι οι παράνομες μετανάστριες-αδήλωτες πόρνες που απειλούν να μολύνουν την ελληνική οικογένεια και την ελληνική κοινωνία[1]. 

Με την αποκάλυψη ωστόσο της εθνικής ταυτότητας των γυναικών, στην πλειονότητά τους Ελληνίδων, το σενάριο του «άλλου» εχθρού δεν επαληθεύθηκε. 

Έτσι ο εχθρός διευρύνθηκε, για να χωρέσει όλες τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (μετανάστες/ μετανάστριες, άστεγους/ άστεγες, τοξικομανείς, τρανς, εκδιδόμενους άντρες, εκδιδόμενες γυναίκες κλπ), όπως άλλωστε αποδεικνύουν και οι μαζικές προσαγωγές που λαμβάνουν χώρα σχεδόν καθημερινά, στο πλαίσιο των επιχειρήσεων σκούπα με την πλέον κυνική αλλά και παράδοξη ονομασία «Ξένιος Ζευς». 

Στο πλαίσιο αυτού του πρωτοφανούς αθρωποκυνηγητού, το κράτος της βίας και της καταστολής, θέτει σε ακόμα μεγαλύτερη επισφάλεια και εξαθλίωση τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων που στερούνται ήδη τα πιο βασικά δικαιώματα (το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στην υγεία κλπ), και  που βρισκόμενοι στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας δεν έχουν τη δυνατότητα αλλά ούτε και τη δύναμη να αντισταθούν. 

Στο όνομα της Ελλάδας της οικονομικής κρίσης, ότι ελάχιστο έχει απομείνει από το κράτος προνοίας γκρεμίζεται (κατάργηση ή συρρίκνωση των υφιστάμενων δομών υγείας, περικοπή των προγραμμάτων για το AIDS, περικοπή των προγραμμάτων απεξάρτησης κλπ) και αντικαθίσταται από μηχανισμούς δημόσιας τάξης και καταστολής.

Θεσμικές αντιδράσεις

Διεθνείς και εγχώριοι οργανισμοί[2] εκτός από τις δριμύτατες καταγγελίες εναντίον αυτής της πρωτοφανούς παραβίασης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επισήμαναν τους πολλαπλούς κινδύνους που ενέχει η ποινικοποίηση της ασθένειας.

 «Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νοσημάτων συμπυκνώνει την υπάρχουσα γνώση με τρόπο κατηγορηματικό: το ιατρικό απόρρητο αποτελεί θεμελιώδη αρχή άσκησης της ιατρικής, ή έλλειψη εμπιστοσύνης για την τήρηση του απορρήτου μεταξύ ατόμων με συμπεριφορές υψηλού κινδύνου, μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο για την πρόσβασή τους σε διαγνωστικές υπηρεσίες για τον ιό HIV. 

Αποτελεσματική πρόληψη, ιδίως για ευάλωτες ομάδες, μπορεί να γίνει μόνο με την οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης. 

Η επίπονη εργασία που έχει γίνει στην κατεύθυνση αυτή από ευσυνείδητους λειτουργούς υγείας τινάχθηκε στον αέρα μέσα σε λίγες ώρες».[3]   

Σε ότι αφορά αποκλειστικά τις εκδιδόμενες και  τη μετάδοση του ιού HIV, η Διεθνής Αμνηστία τονίζει ότι «οι τιμωρητικές προσεγγίσεις για τη ρύθμιση της εργασίας του σεξ έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικές ως προς τον περιορισμό της μετάδοσης του ιού HIV ανάμεσα σε ανθρώπους που παρέχουν σεξουαλικές υπηρεσίες και τους πελάτες τους»[4]. 

Είναι φανερό, ότι η επιχείρηση δημόσιου λιντσαρίσματος οροθετικών «εκδιδόμενων γυναικών» σε τίποτα δεν είχε να κάνει με την προστασία της δημόσιας υγείας. 

Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), με γλώσσα ασυνήθιστα σκληρή,  κάνει λόγο 

για 

«κατάσταση βαρύτατης προσβολής της αρχής του κράτους δικαίου και των θεμελιωδών δικαιωμάτων, που εκμηδενίζει την ανθρώπινη αξία, κλονίζει την κοινωνική συνοχή και υποβαθμίζει τον πολιτισμό μας», 

για 

«βάναυση και εξευτελιστική μεταχείριση συνανθρώπων μας που παραβιάζει επιταγές του Συντάγματος και του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου».

Το κράτος δικαίου καταλύεται. 

Το κράτος έκτακτης ανάγκης στην υπηρεσία εκλογικών και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων

Σε νομοθετικό επίπεδο, με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας και εφαλτήριο την υγιεινομική διάταξη Γ.Υ. 39^α/ ΦΕΚ 1002/02/04/2102, το κράτος προέβη σε σωρεία παρανομιών αναφορικά με την προσαγωγή, τη σύλληψη και την κράτησή τους. 

Σε ότι αφορά τη διαδικασία προσαγωγής, συνελήφθησαν αρχικά 96 γυναίκες που βρίσκονταν σε δρόμους γύρω από την Ομόνοια, οι οποίες αφού οδηγήθηκαν στο τμήμα μεταγωγών της Πέτρου Ράλλη, σε καθεστώς στέρησης της ελευθερίας τους υποχρεώθηκαν να κάνουν τεστ διάγνωσης της hiv λοίμωξης. 

Η πρώτη παραβίαση είναι η παράνομη στέρηση ελευθερίας. 

Δεν συνελήφθησαν οι γυναίκες αυτές με την κατηγορία αυτόφωρου αδικήματος, αλλά για απλή εξακρίβωση στοιχείων. 

Η δεύτερη παραβίαση αφορά τον τρόπο με τον οποίο υποβλήθηκαν σε τεστ διάγνωσης της hiv λοίμωξης. 

Στο μεταγωγών, ένα κλιμάκιο γιατρών κάνει το τεστ διάγνωσης  ενάντια στους κανόνες της δεοντολογίας, της ελεύθερης βούλησης, της εμπιστευτικότητας και της συναίνεσης. 

Οι γιατροί επίσης, με άρση του απορρήτου και κατά παράβαση του νόμου περί  προστασίας προσωπικών δεδομένων, ενημέρωναν τους αστυνομικούς για τα αποτελέσματα της εξέτασης και όχι τις ενδιαφερόμενες. 

Σύμφωνα με τα στοιχεία της σχετικής δικογραφίας, είναι φανερό ότι οι κατηγορίες στηρίχθηκαν στη δήλωση του γιατρού και στη γενική μαρτυρία ενός αστυνομικού για όλες τις κοπέλες. 

Αποκορύφωμα των παραβιάσεων, συνιστά η προφυλάκιση των γυναικών με απόφαση πλέον της δικαστικής αρχής, που είχε ως αποτέλεσμα την προφυλάκιση των 26 αρχικά, γυναικών.

 

Απέναντι σε τόσες παραβιάσεις, και παρά την κατακραυγή σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, κατάπληξη προκάλεσε και το γεγονός ότι ένας δημόσιος φορέας όπως η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, επικαλούμενη την αρχή της διάκρισης των εξουσιών αποφάνθηκε ότι δεν έχει αρμοδιότητα να ασχοληθεί με το θέμα. 

Επί της ουσίας δηλαδή, η Αρχή έκρινε ως νόμιμη τη διαδικασία της διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών, μόνο και μόνο επειδή η δημοσιοποίηση των προσωπικών τους στοιχείων έγινε κατόπιν εισαγγελικής διάταξης, και ως εκ τούτου η όποια παρέμβαση εκ μέρους της Αρχής θα συνιστούσε παρέμβαση της εκτελεστικής λειτουργίας στο έργο της δικαιοσύνης[5]. 

Έκτοτε, το επιχείρημα της διάκρισης των εξουσιών αποτελεί ένα επιπλέον όπλο στα χέρια της κυβέρνησης. 

Σε σχετική ερώτηση Βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ, ο υφυπουργός Δικαιοσύνης όχι απλώς διαβεβαίωσε για το σύννομο των διαδικασίων σύλληψης και δίωξης των 26 γυναικών, αλλά θεμελίωσε την άποψή του διευκρινίζοντας ότι πρόκειται για ένα «ζήτημα που ισσοροπεί ανάμεσα στα ανθρώπινα δικαιώματα, στα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, αλλά βεβαίως και στα ζητήματα διαφύλαξης της δημόσιας τάξης και υγιεινής, αλλά και της δημόσιας ασφάλειας»[6].  

Όπως εύστοχα αναλύεται σε σχετικό άρθρο[7], 

«Η περίτεχνη αυτή «ζυγοστάθμιση» δημιουργεί ένα πολύ χοντρό ζήτημα, με δύο σκέλη. 

Πρώτον, τα «ανθρώπινα δικαιώματα» εμφανίζονται, a priori, ως αντικρουόμενα στη δημόσια τάξη και υγιεινή, αντίληψη εξαιρετικά βλαπτική για τη μακροημέρευσή τους. 

Ας σκεφτούμε μόνο πού οδηγεί μια τέτοια «πλάστιγγα» μεταξύ δικαιωμάτων και τάξης, αν εφαρμοστεί σε ζητήματα βασανιστηρίων, αστυνομικής αυθαιρεσίας ή ελευθερίας του λόγου. 

Δεύτερον, η λογική αυτή δεν είναι μόνο απαράδεκτη, είναι και απολύτως εσφαλμένη ως προς τη δημόσια υγεία. 

Η ανάρτηση των φωτογραφιών και ο δημόσιος στιγματισμός των οροθετικών έβλαψε σοβαρότατα τη δημόσια υγεία». 

Το σκεπτικό διαχωρισμού του υφυπουργού Δικαιοσύνης δεν μας εξηγεί επίσης, ποιοι είναι αυτοί που αξίζει να προστατευθούν και άρα ποιοι αυτοί που πρέπει να θυσιαστούν για να σωθεί η κοινωνία από «εγκλήματα κατά της ζωής και της γενετήσιας αξιοπρέπειας»[8]. 

Η απάντηση είναι προφανής, σε μια άνευ προηγουμένου αντιστροφή της πραγματικότητας, αναπαράγοντας τον πλέον ακραίο σεξισμό, η επίσημη πολιτεία τιμώρησε τις γυναίκες που εξαναγκάζονται τόσο στην πορνεία όσο και στο σεξ χωρίς προφυλακτικό και άφησε στο απυρόβλητο τους πελάτες της πορνείας αλλά και ολόκληρο το κύκλωμα νταβατζήδων και μαστροπών. 

Μία από τις 26 γυναίκες, θύμα εξαναγκαστικής πορνείας, μόλις 16 ετών, προσπαθώντας να καταλάβει και η ίδια γιατί συναίνεσε στον αναγκαστικό έλεγχο οροθετικότητας, λέει: 

«δεν ήξερα ότι θα με φυλακίσουν μόνο και μόνο επειδή είχα AIDS».      

Η Δημόσια Υγεία στα χέρια αδίστακτων «πολιτικάντηδων» 

 

Η ποινικοποίηση της ασθένειας και ο πόλεμος ενάντια στις πιο ευάλωτες και ανυπεράσπιστες κοινωνικές ομάδες, όχι μόνο δεν διασφαλίζει την προστασία της δημόσιας υγείας αλλά την εκθέτει σε ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους, ενώ παράλληλα συνεισφέρει στη διεύρυνση των ανισοτήτων, στην περαιτέρω κοινωνική αποσύνθεση, στον όλο και μεγαλύτερο εκφασισμό της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής, αλλά και στο διασυρμό της χώρας διεθνώς. 

Η σύλληψη των 32 γυναικών στηρίχθηκε στην εφαρμογή της υγειονομικής διάταξης χωρίς ωστόσο  πρακτικά να εφαρμοστεί αφού στην παράγραφο 8 ορίζεται η υποχρέωση παροχής νοσηλευτικής περίθαλψης και θεραπείας σε νοσηλευτικά ιδρύματα που ορίζει ο Υπουργός Υγείας. 

Τα νοσηλευτικά ιδρύματα δεν ορίστηκαν, ορίστηκε όμως η φυλάκιση των οροθετικών γυναικών στον Κορυδαλλό, ως καταλληλότερης ίσως ιατρονοσηλευτικής προσέγγισης!

Η διενέργεια των τεστ για HIV δεν ακολούθησε καμιά διεθνή ή Ευρωπαϊκή οδηγία[9]. 

Η διενέργεια συμβουλευτικής πριν και μετά το τεστ, δεν τηρήθηκε.   

Η μόνη ενημέρωση που είχαν οι συλληφθείσες, ήταν ότι πρόκειται για κάποια εξακρίβωση. 

Οι εξετασθείσες –κατά δήλωσή τους- πρακτικά δεν ενημερώθηκαν για το τεστ που τους έγινε. 

Το ταχείας ανίχνευσης τεστ για τον HIV επιβεβαιώθηκε μήνες μετά τη φυλάκισή τους σε αντίθεση με Ευρωπαϊκές και διεθνείς οδηγίες[10],[11]. 

Οι προϋποθέσεις της εμπιστευτικότητας και του απορρήτου για το HIV τεστ, παραβιάστηκαν βάναυσα. 

Ανάμεσά τους υπήρχαν δύο κοπέλες που έπαιρναν ήδη αγωγή και δεν θα είχε κανένα νόημα ο έλεγχος για να τον αποδεχθούν ή όχι.   

Δύο άλλες από τις κοπέλες, Βουλγάρες Ρομά, δεν ξέρουν να διαβάζουν και να γράφουν και επίσης δεν μιλούν καλά Ελληνικά και  αναδύεται σαφώς το ερώτημα σε ποια γλώσσα και πώς ενημερώθηκαν για το τεστ που κλήθηκαν να συναινέσουν να κάνουν. 

Η μία από αυτές είναι 16 χρόνων αλλά αυτό δεν απασχόλησε κανέναν, oύτε ως προς τις συνθήκες διενέργειας του ελέγχου για HIV σε ανήλικο άτομο, ούτε και  ως προς την περαιτέρω διαχείρισή του. 

Μια 18χρονη είναι εντελώς κωφή και γεννάται το ίδιο ερώτημα: πως ενημερώθηκε για το τεστ και την όλη διαχείριση; 

Στο σύνολό τους ελάχιστες γνώριζαν τι σημαίνει το νόσημα που έχουν, τα δικαιώματά τους, τη δυνατότητά τους να πάρουν φάρμακα, να ελεγχθούν περαιτέρω ή ακόμη και την πιθανότητά τους να παραμείνουν ή όχι, στην Ελλάδα.

Υγειονομική Διάταξη και βιοπολιτική

Η υγειονομική διάταξη που συντάχθηκε, ψηφίστηκε και τέθηκε σε εφαρμογή σε χρόνο ρεκόρ (λιγότερο από ένα μήνα) για την Ελλάδα, είχε και έχει στόχο πρακτικά το μεταναστευτικό πληθυσμό. 

Οι έφοδοι της αστυνομίας και των γιατρών και του άλλου προσωπικού του ΚΕΕΛΠΝΟ που «φόρεσαν» στο αστυνομικό γκλόμπ ιατρική μπλούζα, επεκτείνονται, μετατρέποντας τη χώρα σε ένα ναζιστικής έμπνευσης τοπίο.  

Το ΚΕΕΛΠΝΟ προχώρησε ακόμη περαιτέρω στη σύσταση γραφείου Εφαρμογής της Υγειονομικής διάταξης με επικεφαλής το Διευθυντή του, εξυπηρετώντας αλήθεια ποιά συμφέροντα; Σαφώς όχι τη Δημόσια Υγεία.

Η αρχή προστασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, που με δική της απόφαση δημιουργήθηκε προστατευμένο αρχείο οροθετικών ασθενών στο ΚΕΕΛΠΝΟ, ειναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ δημόσιος φορέας στην Ελλάδα που αποφάνθηκε οτι νομίμως δημοσιοποιήθηκαν τα προσωπικά δεδομένα των οροθετικών γυναικών που συνελήφθησαν  και διαπομπέφθηκαν[12] Αποκήρυξε έτσι την ανεξαρτησία της και ακύρωσε την ίδια της την ύπαρξη με μια σειρά αστείων επιχειρημάτων ως προς την αδυναμία της να παρέμβει στη δικαιοσύνη..

Συνθήκες εγκλεισμού και μεταχείρισης

Και ενώ η κυβέρνηση συνεχίζει το κυνήγι μαγισσών, προσθέτοντας νέα θύματα στα ήδη υπάρχοντα, η απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση που επεφύλασσε ο κρατικός μηχανισμός προς αυτές τις γυναίκες, αγαστή συνεργασία των Υπουργείων Υγείας, Προστασίας του Πολίτη και Δικαιοσύνης, συνεχίζεται και μέσα στις φυλακές. 

 Οι οροθετικές χρήστριες, μεταφέρθηκαν στον Κορυδαλλό όπου και κρατούνται. 

Είναι εντυπωσιακή η διάκριση που υφίστανται οι γυναίκες ακόμη και ως οροθετικές κρατούμενες. 

Οι άνδρες οροθετικοί κρατούμενοι σε όποια φυλακή και αν βρίσκονται στην Ελλάδα, μεταφέρονται στο Νοσοκομείο «Α. Παύλος»  των φυλακών Κορυδαλλού. 

Οι γυναίκες αντίθετα παραμένουν στις φυλακές. 

Στις φυλακές του Κορυδαλλού βιώνουν συνθήκες κατά δήλωσή τους εξαιρετικά ανθυγιεινές (πλημμυρισμένες τουαλέτες, ποντίκια και γάτες στο χώρο, ανύπαρκτες συνθήκες καθαριότητας). 

Χρειάστηκαν πέντε (5) μήνες για να έχουν πλήρως ελεγχθεί (εκκρεμούν ακόμη έλεγχοι σταδιοποίησης της HIV λοίμωξης αφού είναι γνωστές οι δυσκολίες των νοσοκομείων για τον πλήρη έλεγχο σταδιοποίησης της HIV λοίμωξης). 

Άγνωστη παραμένει η πιθανή λοίμωξη από ηπατίτιδα C (HCV) και η σταδιοποίησή της.  

«Παρακολουθούνται» από τον ιατρό του Ν. Α. Παύλος και όχι από τους ιατρούς των γυναικείων φυλακών. 

Έχουν αδυναμία επικοινωνίας με τις οικογένειές τους και παραλαβής χρημάτων των γυναικών από τη Ρουμανία ή τη Ρωσία. 

Από τις 31 συνολικά γυναίκες εννέα βρίσκονται σε πλήρες AIDS, υπάρχουν γυναίκες που δεν έχουν ξεκινήσει (5 μήνες μετά) ακόμη θεραπεία, ενώ γυναίκα με διαπιστωμένη πνευμονική φυματίωση αντί να νοσηλεύεται, βρίσκεται σε απομόνωση σε πλήρως ακατάλληλες συνθήκες για τη δική της υγεία αλλά και των υπολοίπων. 

Επίσης, πρόσφατα εντοπίστηκαν ανάμεσά τους, κρούσματα ψώρας.

Σε ότι αφορά το θέμα της τοξικοεξάρτησης των γυναικών (26 από τις 28 είναι χρήστριες), σύμφωνα με πληροφόρηση από το ΚΕΘΕΑ από τις 13 που αποφυλακίστηκαν, μόνο μία παραμένει σε δομή του ΚΕΘΕΑ. 

Παρότι δεν έχουμε ακριβή πληροφόρηση, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις οι περισσότερες έχουν επιστρέψει στις «πιάτσες» τοξικομανών και δεν παίρνουν αντιρετροϊκή αγωγή. 

Όπως και στην περίπτωση της παράνομης σύλληψης και κράτησής τους, η διαδικασία των αποφυλακίσεων γεννά πολλά ερωτήματα σχετικά με την αντιμετώπισή τους ως «περιττών σωμάτων», καθώς και την κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους.

Εξι  μήνες μετά

Οι αποφυλακίσεις που ξεκίνησαν και συνεχίζονται ανά δύο άτομα, ανέδειξαν ακόμη καθαρότερα, την κρατική αναλγησία.

Καμιά ευελιξία στην επιλογή. 

Παρά την περί του αντιθέτου, εισήγηση του ΚΕΘΕΑ, τα κορίτσια που ακόμη δεν είχαν σταθεί καλά στα πόδια τους στο δρόμο της απεξάρτησης, αποφυλακίστηκαν χωρίς καμμιά φροτίδα για τη συνέχεια, για να καταλήξουν ξανά στις πιάτσες,. ¨

Έτσι ανάλγητα όπως φυλακίστηκαν, έτσι  ανάλγητα και χωρίς κανένα προγραμματισμό, χωρίς καμμιά ενοχή, ρίχτηκαν ξανά σαν σκουπίδια στο δρόμο.. 

http://diokomenesorothetikes.wordpress.com/

---

[1]«Ο τότε υπουργός Υγείας Α. Λοβέρδος χαρακτήρισε «μεγάλο πρόβλημα της πόλης την αδήλωτη παράνομη πορνεία και τη σχέση της με το πρόβλημα της διάδοσης του AIDS» διευκρινίζοντας ότι η μετάδοση γίνεται «από την παράνομη μετανάστρια στον Ελληνα πελάτη, στην ελληνική οικογένεια»  (Ελευθεροτυπία, 16 Δεκεμβρίου 2012). 

[2] Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ο Συνήγορος του Πολίτη, η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων, η Διεθνής Αμνηστία, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νοσημάτων  (ECDC), η UNAIDS, η WHO το Human Rights Watch κλπ. 

[3] Τάκης Παναγιωτόπουλος , καθηγητής της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας, Η Καθημερινή, 4 Μαίου 2012. 

[4] «Εργαζόμενες του σεξ – μετανάστες: Υγεία και Διακρίσεις», Τριμηνιαία Έκδοση της Ελληνικής Επιτροπής της Διεθνούς Αμνηστίας, Τεύχος 2^ο Απρίλιος-Μάιος-Ιούνιος 2012, σελ. 6. 

[5] Για μία πλήρη ανάλυση της απόφασης της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα για τις διωκόμενες οροθετικές: E-lawyer, «Η απόφαση της Αρχής Δεδομένων για τις συλληφθείσες οροθετικές», RED Notebook, 10 Αυγούστου 2012.  

[6] Πρακτικά Βουλής, ΙΕ’ Περίοδος Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, Σύνοδος Α’, Συνεδρίαση Θ’, 27 Ιουλίου 2012.

[7] Στρατής Μπουρνάζος, «Ο συνεχιζόμενος εξευτελισμός των οροθετικών γυναικών και του δικαίου: Με τις ευλογίες του Υπουργείου Δικαιοσύνης», RED Notebook 30 Ιουλίου 2012.  

[8] Ν. 2472/1997.

[9] ECDC guidance. HIV testing: increasing uptake and effectiveness in the EU, Stocholm, December 2010.

[10]  Poljak M, Smit E, Ross J. 2008 European guidelines on HIV testing.Int.J.STDs AIDS 2009;20(2):77-83.

[11] WHO.Guidelines for Assuring the Accuracy and reliability of HIV rapid testing: applying a quality system approach.2005.Geneva

[12] http://elawyer.blogspot.gr/2012/08/h.html