Για τη μικρή Ρωσσίδα

ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ 2014

Mικρά αγόρια Θύματα Trafficking.

την κοκκινη κορδελα τη φοράμε ολο το χρονο.

ACTUP TRAFFICKING Ανδρες Θύματα Trafficking. / . Φώτο από την Έκθεση στο ίδρυμα Μ.Κακογιάννης

ΚΕΙΜΕΝΟ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΘΕΙ ΑΜΕΣΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ ΓΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΑΔΕΙΕΣ

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ο κρατούμενος Νίκος Ρωμανός βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 10/11, διεκδικώντας το νόμιμο δικαίωμά του σε εκπαιδευτικές άδειες, προκειμένου να μπορεί να παρακολουθήσει τη σχολή στην οποία πέρασε με πανελλαδικές εξετάσεις μέσα από τη φυλακή.

Οι μηχανισμοί του κράτους, η κυβέρνηση, αλλά και ο ίδιος ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, αρνούμενοι να ικανοποιήσουν το δίκαιο αίτημά του, παίρνουν τεράστια ευθύνη, όχι μόνο για την ίδια του τη ζωή, που καταφανώς βρίσκεται σε κίνδυνο, αλλά και για την κατάλυση όποιων ιχνών δημοκρατίας έχουν απομείνει στη χώρα μας.

Διότι ουσιαστικά αρνούνται την εκπαιδευτική άδεια ΦΡΟΝΗΜΑΤΙΚΑ, επειδή ο Νίκος Ρωμανός είναι αναρχικός.

Ασκούν προληπτική καταστολή του δικαιώματός του να σπουδάσει, όχι με βάση το περιεχόμενο της καταδίκης του, αλλά με βάση το ενδεχόμενο μελλοντικών ενεργειών του.

Στην πραγματικότητα τον καταδικάζουν σε βέβαιο θάνατο ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ.

 
Οι υγειονομικοί που υπογράφουμε αυτό το κείμενο είμαστε αλληλέγγυοι στο Νίκο Ρωμανό και απαιτούμε την ικανοποίηση του αιτήματός του προτού είναι πολύ αργά για τη σωματική του ακεραιότητα, και την ίδια του τη ζωή.

Επιπλέον επισημαίνουμε την πρωτοφανή απόπειρα να χρησιμοποιηθεί η άσκηση της Ιατρικής από την εξουσία: οι πιέσεις που υφίστανται οι συνάδελφοί μας που νοσηλεύουν το Νίκο Ρωμανό στο "Γεννηματά", αλλά και τον σύντροφό του Γιάννη Μιχαηλίδη στο Τζάνειο, προκειμένου να παραβιάσουν την ελεύθερη βούληση των απεργών πείνας - ασθενών τους, έχουν υπερβεί τα εσκαμμένα.

Παρακολουθούμε συνεχείς παρεμβάσεις στην άσκηση της Ιατρικής από πολιτικούς παράγοντες, διοικητές νοσοκομείων, "νομικούς συμβούλους", κυρίως όμως από τους εισαγγελείς που μετακυλύουν την κοινωνική και πολιτική ευθύνη της έκβασης της απεργίας πείνας στους ώμους των γιατρών, καλώντας τους ουσιαστικά να παραβιάσουν κάθε ιατρική ηθική και δεοντολογία και να ασκήσουν βία επί των περιθαλπομένων από αυτούς απεργών πείνας (αναγκαστική σίτιση).

Παρακολουθούμε άναυδοι να παραβιάζεται κάθε νομιμότητα από τον Διοικητή του "Γεννηματά", ο οποίος απαιτεί πρόσβαση στο φάκελο νοσηλευόμενου, παραβιάζοντας το ιατρικό απόρρητο και την ιδιωτικότητα του ασθενούς, την ώρα μάλιστα που η γιατρός που έχει επιλέξει ο κρατούμενος - απεργός πείνας να τον εκπροσωπεί ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΦΑΚΕΛΛΟ!

Τέλος, για μια ακόμη φορά, βλέπουμε να παραβιάζεται η ιερότητα των νοσοκομειακών χώρων και, με έμμεσο τρόπο, η αυτονομία του ιατρικού και νοσηλευτικού λειτουργήματος, από δεκάδες πάνοπλους φρουρούς, από ΜΑΤ, από κλούβες ΜΑΤ, από πάνοπλους κουκουλοφόρους αστυνομικούς.

Η εικόνα αυτή, σε πλήρη αρμονία με την εικόνα μιας Αθήνας - κατεχόμενης πόλης των τελευταίων ημερών, μας κάνει να ανησυχούμε σοβαρά για την ίδια τη δημοκρατία.

Είναι ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση, τόσο με τη διαχείριση της υπόθεσης Ρωμανού, όσο και με τις συνεχείς παραβιάσεις ελευθεριών σε όλα τα επίπεδα, έχει επιλέξει εξαιρετικά ολισθηρό για τα δημοκρατικά δικαιώματα δρόμο.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
1. άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του Νίκου Ρωμανού

2. να αφεθούν οι συνάδελφοί μας απερίσπαστοι κατά την άσκηση του ιατρικού τους έργου 

3. τήρηση της ιατρικής ηθικής και δεοντολογίας - όχι στην παραβίαση των δικαιωμάτων των απεργών πείνας - όχι στην αναγκαστική σίτιση!

4. να αποχωρήσουν οι αστυνομικές δυνάμεις από τους χώρους των Νοσοκομείων

5. Δημοκρατικά δικαιώματα για τους κρατούμενους, αλλά και για όλους τους κατοίκους της χώρας! Όχι στην αστυνομοκρατία, όχι στην καταστολή των διαδηλώσεων - κινητοποιήσεων, όχι στην προληπτική τρομοκράτηση του Ελληνικού Λαού!

Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS: Η υγειονομική διάταξη της ντροπής / Χαράλαμπος Πουλόπουλος Aναπληρωτής Καθηγητής Κοινωνικής Εργασίας, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Η 1η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, όπως άλλωστε και πολλές άλλες μέρες του χρόνου που αφιερώνονται σε κοινωνικά προβλήματα τα οποία μαστίζουν την κοινωνία μας. 

Σε αυτές τις ημέρες γίνονται εκδηλώσεις ενημέρωσης, συνεντεύξεις, πολιτιστικά δρώμενα από τους φορείς και πολύ συχνά με την συμμετοχή εκπροσώπων της πολιτικής εξουσίας. 

Η 1η Δεκέμβρη στην χώρα μας θα παραμείνει μια μελανή, στιγματιστική ημέρα, όσο παραμένει σε ισχύ η απάνθρωπη και αντιεπιστημονική διάταξη (Γ.Υ. 39Α 2012) που εξέδωσε ο τότε υπουργός υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, λίγο πριν τις εκλογές του Μαΐου του 2012. 

Μια νέα γυναίκα που πριν από δυόμισι χρόνια διαπομπεύθηκε και διασύρθηκε επειδή ήταν οροθετική, πριν από τρεις ημέρες έβαλε τέλος στην ζωή της για να μας θυμίσει τη γύμνια μας, την αδιαφορία μας και την συνέχιση της καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Ελλάδα.

Η Κατερίνα ήταν μια από τις κοπέλες που συνελήφθησαν στο πλαίσιο της εφαρμογής αυτής της απάνθρωπης διάταξης που ο Ανδρέας Λοβέρδος είχε εκδώσει στην "προσπάθεια του να σώσει την κοινωνία από το AIDS".

Με αυτή τη διάταξη ξεκίνησε το χρονικό ενός απάνθρωπου διασυρμού οροθετικών γυναικών. 

Εντοπισμός, κράτηση, εξακρίβωση, διαπόμπευση, εγκλεισμός και ατίμωση είναι οι λέξεις κλειδιά για αυτήν την επιχείρηση ποινικοποίησης της ασθένειας και της κοινωνικής περιθωριοποίησης. 

Η ατίμωση και ο εξευτελισμός αποτέλεσαν τις πρώτες «ποινές» που τους επιβλήθηκαν με την πρόθυμη συμβολή της πολιτικής ηγεσίας που θριαμβολογούσε στους τηλεοπτικούς δέκτες για την αποτροπή του κινδύνου μόλυνσης της δημόσιας υγείας και της προστασίας της ελληνικής οικογένειας.

Η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών και άλλων ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων παραβίασε το ιατρικό απόρρητο και προσέβαλε με βαναυσότητα τα ανθρώπινα δικαιώματα, δημιουργώντας έντονες αντιδράσεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό.

Οι εξαρτημένες οροθετικές γυναίκες, που εμφανίστηκαν ως εκδιδόμενες και ανάχθηκαν σε μείζονα απειλή για την ελληνική οικογένεια και την κοινωνία είναι ο εύκολος στόχος. 

Η ασθένεια από την οποία υποφέρουν προσφέρεται για τέτοιου είδους επικοινωνιακή εκμετάλλευση, καθώς σχετίζεται με τη σεξουαλική πράξη και ηθική, και συνδέεται με ένα βαθύτερο συλλογικό φόβο ο οποίος έρχεται από το παρελθόν και έχει αναπαραχθεί με στερεότυπα και προκαταλήψεις για τις σεξουαλικές σχέσεις και το ρόλο των δυο φύλων. 

Το HIV/AIDS αντικαθιστά ως «κατάρα» του Θεού τη σύφιλη και τη βλεννόρροια παλαιότερων εποχών που θεωρούνταν τιμωρία των έκνομων.

Το AIDS στο συλλογικό ασυνείδητο μεγάλου μέρους της κοινωνίας αναγνωρίζεται ως κατάρα ή τιμωρία που θα οδηγήσει στη θανατική «ποινή» εκείνων που ξεπέρασαν τα όρια. 

Η διάγνωση του επίσης συνδέεται με θυμό, φόβο, ντροπή και ενοχή όσων διαπιστωθούν ως θετικοί και πολύ συχνά αυτά τα συναισθήματα οδηγούν σε αυτό-καταστροφικές συμπεριφορές. 

Η εξάρτηση σε συνδυασμό με την οροθετικότητα καθιστούν δυσκολότερη τη θεραπεία γιατί τα άτομα κατακλύζονται από την αίσθηση του επερχόμενου θανάτου.

Η Κατερίνα αθωώθηκε από τα δικαστήρια, το ελληνικό κράτος υποχρεώθηκε σε καταβολή αποζημίωσης 10 ευρώ την ημέρα, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Θα ήταν πάντα μέρος μιας «υγειονομικής» και «ηθικής» βόμβας που είχε να κάνει με την απειλή διάρρηξης της συνοχής της ευυπόληπτης κοινωνίας.

Και αυτή την απόρριψη η Κατερίνα την βίωνε στη καθημερινότητά της.

Προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της και έδινε μάχες για την κατάργηση της υγειονομικής διάταξης που είχε ακυρώσει η Φωτεινή Σκοπούλη ως υφυπουργός υγείας και την επανέφερε ο Άδωνις Γεωργιάδης ως υπουργός υγείας.

Πριν από δύο μήνες και ενώ επρόκειτο να συζητηθεί η ακύρωση της διάταξης στο Συμβούλιο της Επικρατείας, η Κατερίνα ήταν σε εκδήλωση της ACT UP υπερασπιζόμενη και τα δικαιώματα των άλλων οροθετικών και ζητώντας την κατάργηση αυτής της απάνθρωπης διάταξης.

Η συζήτηση της υπόθεσης μεταφέρθηκε για το Μάρτιο του 2015 όπου και θα κριθεί η νομιμότητα της διάταξης.

Η Κατερίνα έφυγε και δε θα μπορέσει να δει την εξέλιξη της υπόθεσης.

Ωστόσο, τα βασικά ερωτήματα σήμερα παραμένουν και η ανάγκη για την απάντησή τους γίνεται ακόμη πιο επιτακτική. 

Ποιον εξυπηρετεί τελικά η διαπόμπευση των οροθετικών; 

Σίγουρα όχι τους ίδιους τους οροθετικούς, που διασύρονται για ένα πρόβλημα υγείας και αποξενώνονται από την όποια πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας ακριβώς λόγω του φόβου του διασυρμού και του στιγματισμού. 

Και πάντως όχι τους θεραπευτικού φορείς που παρεμβαίνουν σε αυτό το πεδίο, εφόσον η καταστολή φαίνεται να προωθείται έναντι της όποιας θεραπευτικής αντιμετώπισης. 

Μήπως εξυπηρετεί μια στρατηγική για την προστασία της δημόσιας υγείας; 

Μάλλον όχι, εφόσον τα τελευταία χρόνια καμία ουσιαστική παρέμβαση δεν έχει γίνει στο πεδίο αυτό. 

Στην καλύτερη περίπτωση συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί μια πράξη 'αφελούς' προσέγγισης απέναντι σε ένα σοβαρό ατομικό και κοινωνικό ζήτημα ή στην χειρότερη μια πράξη εξυπηρέτησης δημαγωγικών πολιτικών στόχων με όποιο κόστος και εάν αυτή έχει για συνανθρώπους μας. 

Και στις δυο περιπτώσεις η κοινωνία υποφέρει αρκετά ώστε να μην επιτρέπει πλέον να αφήνεται είτε στους 'αφελείς' χειρισμούς ορισμένων πολιτικών είτε στην εκμετάλλευση των αδυναμιών τους από αυτούς.

Η κατάργηση αυτής της άθλιας διάταξης που μας ντροπιάζει ως κοινωνία, χρειάζεται να γίνει τώρα, αλλιώς οι εκδηλώσεις και οι παράτες στην Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS δεν έχουν κανένα νόημα.

from

http://www.huffingtonpost.gr/charalampos-poulopoulos/-aids-_b_6244132.html?utm_hp_ref=greece

Mayors from around the World Sign / Paris Declaration to End AIDS by 2030

 

Mayors from around the World Sign

Paris Declaration to End AIDS by 2030

PARIS, FRANCE, 1 December 2014 - 

On World AIDS Day 2014, Mayors from around the world came together in Paris, France, to sign a declaration to end the AIDS epidemic in their cities. 

In signing the 2014 Paris Declaration, the Mayors commit to putting cities on the fast-track to ending AIDS through a set of commitments. 

Those commitments include achieving the UNAIDS 90-90-90 targets, which will result in 90% of people living with HIV knowing their HIV status, 90% of people who know their HIV-positive status on antiretroviral treatment, and 90% of people on treatment with suppressed viral loads, keeping them healthy and reducing the risk of HIV transmission.

"Ending the AIDS epidemic is achievable if the world's major cities act immediately and decisively to fast-track their AIDS responses by 2020," 

said Michel Sidibé, Executive Director of the Joint United Nations Programme on HIV/AIDS (UNAIDS).

"A fast-track AIDS response in cities will also encourage new, cutting-edge service delivery programmes that can pave the way for cities to address other public health challenges, including tuberculosis, sexual and reproductive health, maternal and child health, gender-based violence and noncommunicable diseases."

At the World AIDS Day event in Paris, hosted by the Mayor of Paris, Anne Hidalgo, the Mayors joined UNAIDS, the United Nations Human Settlements Programme (UN-Habitat), and the International Association of Providers of AIDS Care (IAPAC) in signing the Paris Declaration.  

"Cities all over the world are key players that can fast-track the response in order to ultimately end the AIDS epidemic,"

 said Anne Hidalgo, Mayor of Paris. 

"Our duty is above all a human one. As elected representatives, our choice is to demonstrate solidarity. In Paris, we are determined to take our responsibilities and to live up to our commitments." 

The meeting is taking place 20 years after the Paris AIDS Summit, at which world leaders and communities agreed to a set of principles for the greater involvement of people living with HIV. 

Known as the GIPA principles, the historic commitment continues to guide the global AIDS response today. 

During the event, UNAIDS released a report on HIV in cities, which outlines the important role that urban areas will play in ending AIDS by 2030. 

The OUTLOOK: Cities Report shows how cities and urban areas are particularly affected by HIV, with the 200 cities most affected by the epidemic estimated to account for more than a quarter of the 35 million people living with HIV around the world. In many countries, cities are home to more than half of all people living with HIV across the country. In sub-Saharan Africa, 45% of people living with HIV reside in cities. 

According to the report, more than half the world's population lives in cities, with the proportion set to expand to 60% by 2050. 

The vast majority of megacities, defined as having populations of more than 10 million people, will be in low- and middle-income countries. 

Fast-tracking HIV responses in cities - without neglecting efforts in rural and other areas - will therefore be crucial to ending AIDS.

The 2014 Paris Declaration includes commitments to focus on the communities most affected by HIV, to mobilize resources for the better integration of public health and development, to build and accelerate urban HIV strategies and to use the AIDS response as a catalyst for positive social transformation.

"Cities provide ready, flexible and creative platforms that can contribute to ending the AIDS epidemic in a pragmatic, balanced and efficient way," 

said Joan Clos, Executive Director of UN-Habitat.  

"Cities can act as the fora where the linkages, trust, respect and inclusiveness that are part of any sustainable solution can be built."

The Cities Report shares the city photography of renowned photographer Richard Silver. It also features testimonies from community activists, health workers and public officials who have been at the forefront of the AIDS response in the world's cities. 

Their stories show how the same urban centres that have been most affected by HIV from the beginning of the epidemic are now uniquely positioned to end AIDS. 

It also highlights the importance of ensuring that people who are marginalized and often stigmatized - including sex workers, people who inject drugs and men who have sex with men - have access to HIV prevention and treatment services. 

Tackling poverty and inequality will also be essential. Globally, an estimated 1 billion people live in poverty, with access to only a few services. 

Poverty and inequality are further tested by multiple health challenges, including HIV and related diseases, such as tuberculosis, the leading cause of death among people living with HIV.

"We must seize this moment of unprecedented scientific opportunity to rapidly reduce the number of new HIV infections and end AIDS-related deaths, without ignoring significant barriers to achieving the 90-90-90 targets in cities, including stigma and discrimination," said José M. Zuniga, President/CEO of IAPAC. 

"Achieving these targets requires thinking globally and acting locally; leveraging existing city programmes and resources; and implementing locally relevant, locally tailored and locally led interventions to address HIV prevention, testing, and treatment gaps."

Ending AIDS in the world's cities will require leaders who can inspire and harness the compassion and generosity of ordinary urban citizens in order to bring about lasting change. 

It will depend upon energized communities accelerating and sharpening the focus of local AIDS responses and sharing best practices across urban centres.   

In addition to the 90-90-90 targets, UNAIDS also calls for reducing the annual number of new adult HIV infections by more than 75%, to 500,000 in 2020, and achieving zero discrimination. 

UNAIDS estimates that reaching the 90-90-90 fast-track targets will prevent almost 28 million new HIV infections and 21 million deaths by 2030.

#  #  #

Click here for information about the Fast-Track Cities Initiative, including: 

• The Paris Declaration 
• Fast-Track Cities Press Release 
• UNAIDS Cities Report 
• IAPAC Statement 
• CID Editorial