“Η Αθήνα δικιά μας” ACTUP HELLAS - ATHENS PRIDE 2013

 










Το φετινό σύνθημα του ATHENS PRIDE αποτελεί για την ACT UP HELLAS από την αρχή της ίδρυσής της κυρίαρχο σημείο αναφοράς, ένα στόχο που κλήθηκε εξαρχής να υπηρετήσει.

Η Αθήνα, ως έκφραση του λίκνου της δημοκρατίας, ως σύμβολο της γένεσης της ταυτότητας του ενεργού πολίτη που συμμετέχει στα κοινά και νοιάζεται για την κοινωνία που συμμετέχει, εξακολουθεί σήμερα να είναι ακόμη τόπος-ζητούμενο, ιδανικό ευκταίο, αλλά κατά πεποίθησή μας και αίτημα εφικτό.

Η πολιτική υπήρξε πάντοτε η τέχνη του εφικτού. 

Σήμερα είμαστε όλοι και όλες εδώ σε μια εκδήλωση ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας που δηλώνει ότι δεν είμαστε απλώς κάτοικοι αυτής της πόλης αλλά πολίτες της, όχι μόνον με την πραγματική τους ιδιότητα, αλλά και με τη ιδεατή τους. 

Πολίτες που μπορούν μέσω της ενεργούς συμμετοχής τους να διαμορφώσουν το κοινωνικό γίγνεσθαι, να μετασχηματίσουν την πόλη τους, να αλλάξουν την πραγματικότητα την οποία βιώνουν.

Όλοι μας γνωρίζουμε ότι είμαστε εδώ για να τιμήσουμε μια επέτειο αφύπνισης του ΛΟΑΤ κινήματος, την απαρχή μιας σειράς αγώνων που είχαν ως αρχικό αίτημα την αναγνώριση των ΛΟΑΤ προσώπων στην κοινωνία και, ως φυσική μετεξέλιξή του, όλες τις διεκδικήσεις για την απαλοιφή κάθε διάκρισης λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου.

H ACT UP HELLAS ιδρύθηκε με πρωταρχικό σκοπό να καταπολεμήσει το στίγμα που η HIV/AIDS λοίμωξη συνεπαγόταν, σε καιρούς δύσκολους, όταν η άγνοια και η προκατάληψη γεννούσε φόβο, όταν οι πολιτικές προτεραιότητες της εποχής στοχοποιούσαν συγκεκριμένες ομάδες πληθυσμού για την εμφάνιση και εξάπλωση της νόσου.

Επρόκειτο για ακόμη μία φορά για τα ΛΟΑΤ πρόσωπα, για τους ομοφυλόφιλους, τις λεσβίες, τους αμφιφυλόφιλους και τα τρανσεξουαλικά πρόσωπα, άτομα χωρίς ταυτότητα από δικαιϊκής άποψης, εύκολα περιγραφόμενα με άλλους όρους, που σήμερα μπορεί να ηχούν καθαρά υβριστικοί, αλλά τότε ακόμη (ή μήπως ακόμα;) ήταν σχεδόν οι μόνοι σε χρήση.

Ήταν όροι της καθημερινής μας γλώσσας για τον «έρωτα που δεν τολμούσε να πει το όνομά του», αλλά περιγράφηκε με τόσα διαφορετικά ονόματα φόβου και μίσους.

Όλοι αυτοί λοιπόν, που τη δεκαετία του 1970 αγωνίστηκαν για το δικαίωμα της αναγνώρησης, τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, χωρίς να εγκαταλείπουν τα προηγούμενα αιτήματά τους, πάλεψαν πλέον και για το δικαίωμα στη ζωή.

Και τα κατάφεραν, σε μεγάλο βαθμό, παρότι αρκετοί από αυτούς σήμερα δεν ζουν για να δουν τα αποτελέσματα των αγώνων τους.

Γιατί κατόρθωσαν να πείσουν την κοινή γνώμη και στη χώρα μας ότι η συγκεκριμένη νόσος δεν αφορά μόνο τα ΛΟΑΤ άτομα και διεκδίκησαν ίση πρόσβαση σε αποτελεσματικές θεραπείες για όλους.

Σήμερα η ΛΟΑΤ κοινότητα, όλοι αυτοί, όλοι εμείς παρόντες ή τιμώντας τη μνήμη τους (γιατί δυστυχώς χιλιάδες μέχρι σήμερα έπεσαν θύματα της πολιτικής που θεώρησε την «ευτυχή» για τους εμπνευστές συγκυρία της εμφάνισης της HIV/AIDS λοίμωξης ως ευκαιρία για να βρεθεί ο αποδιοπομπαίος τράγος και ταυτόχρονα να καταπνιχθεί το κίνημα που ήδη γιγαντωνόταν) είμαστε εδώ.

Το ότι είμαστε εδώ είναι επιτυχία, αλλά δεν αρκεί. 

Εάν το Pride σε άλλες χώρες μπορεί να είναι πλέον μια γιορτή για τις κατακτήσεις που έγιναν πραγματικότητα, δυστυχώς στην Ελλάδα του 2013 πρέπει ακόμη να αγωνιζόμαστε για το αυτονόητο: 

το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του δικαιώματος του καθένα μας στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, χωρίς διακρίσεις.

Δεν έχει καμία σημασία να απαριθμήσει κανείς τις ελλείψεις του ελληνικού νομικού συστήματος, τις διακρίσεις που υφίστανται τα ΛΟΑΤ άτομα και να ζητήσει μία προς μία την άρση των αδικιών και τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων. 

Ο κατάλογος είναι πολύ μεγάλος για να χωρέσει σε ένα σύντομο κείμενο, όσο μεγάλο είναι το αίσθημα της αδικίας που νιώθει ένας άνθρωπος όταν η προσωπικότητά του περιγράφεται απλώς με έναν υβριστικό χαρακτηρισμό.

Η Ελλάδα ανήκει σήμερα στην ευρωπαϊκή έννομη τάξη και υποχρεούται να αναγνωρίσει δικαιώματα που πηγάζουν από το ευρωπαϊκό νομικό κεκτημένο. 

Από τη μία απαγορεύεται σε κάθε έκφανση της προσωπικής και κοινωνικής δραστηριότητας ενός προσώπου κάθε είδους διάκριση λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου και από την άλλη η χώρα μας φέρει την υποχρέωση να αναγνωρίσει ως οικογένεια τη συνύπαρξη ατόμων του ιδίου φύλου.

Η υλοποίηση αυτής της δέσμευσης της χώρας μας θα λύσει πολλά πρακτικά προβλήματα, όπως ότι σήμερα τα ομόφυλα ζευγάρια:

Δεν μπορούν να κάνουν κοινή φορολογική δήλωση και να  δηλώσουν σε αυτή τον/τη σύντροφό τους ως εξαρτημένο μέλος. 

Δεν μπορούν να ασφαλίσουν τους/τις συντρόφους τους και να τους συμπεριλάβουν τους στα οικογενειακά προγράμματα υγείας. 

Δεν συμπεριλαμβάνονται στα κρατικά προγράμματα για οικογένειες. 

Δεν μπορούν να συνοδεύσουν τον/τη σύντροφό τους-δημόσιο/α υπάλληλο  σε περίπτωση μετάθεσης. 

Δεν υπάρχει δυνατότητα διαμοιρασμού της περιουσίας τους σε περίπτωση χωρισμού. 

Δεν μπορούν να είναι κηδεμόνες του παιδιού του/της συντρόφου τους. 

Δεν έχουν γονεϊκή άδεια όταν γεννηθεί παιδί της συντρόφου τους ή όταν ο/η σύντροφός τους υιοθετήσει ένα παιδί.

Δεν μπορούν να κληρονομήσουν τον/τη σύντροφό τους

Δεν μπορούν να διεκδικήσουν αποζημιώσεις σε περίπτωση που ο/η σύντροφός τους έχει πέσει θύμα βίας.

Δεν έχουν το δικαίωμα επίσκεψης ως σύζυγοι σε περίπτωση φυλάκισης του/της συντρόφου τους. 

Δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη του/της συντρόφου τους όταν υπάρχει ανάγκη επείγουσας υγειονομικής παρέμβασης ή να αναλάβουν τη δικαστική του συμπαράσταση σε περίπτωση νοητικής ή ψυχικής δυσλειτουργίας του.

Τόσα δεν… Και τόσα άλλα μη.. 

.....................
Απαιτούμε:

 









την αντικατάστασή όλων αυτών των «δεν» και των «μη» από τα «μπορώ» και «μπορείς», «αποδέχομαι» και «αποδέχεσαι», «μοιραζόμαστε» και «συνυπάρχουμε». 

Γιατί όπως θα έλεγε οποιοδήποτε από τα μέλη μας 
«είμαι εδώ όπως είσαι και εσύ, γιατί όπως το 1969 εγώ ήμουν θύμα αυθαίρετων συλλήψεων και αστυνομικής βίας και όπως πάλι όταν όλη τη δεκαετία του 1980 εμένα θεωρούσαν υπεύθυνο που η νέα πανούκλα εμφανίστηκε για να με τιμωρήσει», αύριο μπορεί να είσαι εσύ που θα γίνεις στόχος.

Εμείς στην ACT UP HELLAS συνεχίζουμε να είμαστε η φωνή των μελών μας, ακόμη και όσων ακούμε πια μόνο τη φωνή τους στα όνειρά μας, θύματα μιας κοινωνίας που είχε το θράσος αντί για θύματα διακρίσεων να τους θεωρήσει θύτες διασποράς μιας νόσου.

Συνεχίζουμε παρότι η φετινή μέρα της ομοφυλόφιλης υπερηφάνειας βρίσκει την Ελλάδα πιο οπισθοδρομική, πιο ρατσιστική, λιγότερο ανεκτική, περισσότερο επικίνδυνη για όσους και όσες χαμογελούν, ερωτεύονται, σκέφτονται αλλιώς.

Εμείς είμαστε εδώ. 

Να σας πούμε ότι έχουμε κάνει πολλά, αλλά να σας δηλώσουμε ότι σας θέλουμε δίπλα μας για να κάνουμε περισσότερα.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα νέο αύριο για τους οροθετικούς, ώστε να μην υφίστανται διακρίσεις λόγω μιας επίκτητης ασθένειας και να μπορέσουν να μάθουν να ζουν μαζί της. 

Ένα νέο αύριο για τα ΛΟΑΤ πρόσωπα, ώστε να μην υφίστανται διακρίσεις για αυτό που είναι, αλλά αντίθετα η ταυτότητά τους να εμπλουτίσει τη συνολική μας ταυτότητα. 

Για να παλέψουμε όλοι μαζί ώστε ταυτόχρονα με την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ προσώπων σε ίσες ευκαιρίες προσωπικής, κοινωνικής και οικογενειακής εξέλιξης να συμβάλουμε στο να εξαλειφθεί το κυρίαρχο σήμερα μοτίβο «δεν έχω πρόβλημα με τη σεξουαλικότητά σου, δεν με νοιάζει τι κάνεις στην κρεβατοκάμαρά σου (ή στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο πάρκο, στην πιάτσα, στον οίκο ανοχής..)».  

Πρόκειται για ψευδεπίγραφο σεβασμό, που προωθεί δυστυχώς την εξάπλωση και του ιού του HIV/AIDS, καθώς το να είναι κάποιος από εμάς ΛΟΑΤ πρόσωπο δεν είναι ιδιότητα που εξαντλείται σε εν κρυπτώ σεξουαλικές επαφές στην κρεβατοκάμαρά του ή υπό το ημίφως μιας παράνομης συνεύρεσης. 

Είμαστε τελικά εδώ για όλους εμάς, γιατί ίσως πρέπει σε αυτή τη χώρα να κοιτάξουμε ο ένας στον άλλον επιτέλους στα μάτια. 

Εγώ που θα σου δώσω αυτό το φυλλάδιο μπορώ να το κάνω, ήδη μέσω αυτού σου έχω πει πράγματα που με αφορούν ή αφορούν πρόσωπα που νοιάζομαι.  

Εσύ μπορείς να το κάνεις; 

Μπορείς να με κοιτάξεις στα μάτια; 

Γιατί θυμήσου: 

Στην Αθήνα είμαι και εγώ και εσύ. 

Είμαστε τώρα, εδώ, απόψε. 

Σου ζητώ να φωνάξεις μαζί μου όχι μόνον απόψε, αλλά και αύριο, ότι η Αθήνα είναι δικιά μας.