1η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016: ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ HIV/AIDS. Ε, Και.??.

Oπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα βγουν μηνύματα, θα μπουν κόκκινα κορδελάκια, στα σχολεία κάποιος/α θα πει ξανά «το ίδιο ποίημα» με κάποιες διαφάνειες για τους τρόπους μετάδοσης, προφύλαξης, λίγα τρομακτικά νούμερα για την πορεία-πάντα ανοδική-της επιδημίας, άντε να ψελίσσουμε και πως τόσα εκατομμύρια, ευρώ ή δολάρια, που έχουν δοθεί δεν κατάφεραν να μειώσουν τις νέες μολύνσεις, δεν κατάφεραν να κάνουν τον κόσμο να φορέσει προφυλακτικό!

Το 2016 ήταν μια σημαντική χρονιά για το HIV/AIDS. Δύο μεγάλα διεθνή γεγονότα έλαβαν χώρα: η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για τα Ναρκωτικά και η Υψηλού Επιπέδου Συνάντηση για το HIV/AIDS.
Για εμάς, πιστεύουμε οτι,για την Ελλάδα και τι θα μπορούσε να διεκδικήσει, ήταν μια χαμένη χρονιά.
Ποιό ήταν το συμπέρασμα; 

Ας το αναλύσουμε

Η Γενική Συνέλευση για τα Ναρκωτικά:

Οι πολιτικές ελέγχου των ναρκωτικών έχουν –είναι γνωστό και άλλες συνέπειες. Όλα κ όλες οι πολιτικές, έχουν έως τώρα εστιαστεί στον πόλεμο κατά των ουσιών. Μας οδήγησε κάπου αυτό; Οδηγηθήκαμε στη χρηματοδότηση της καταστολής με ταυτόχρονη μείωση της χρηματοδότησης την Δημόσια Υγεία και την Εκπαίδευση. Οδηγηθήκαμε στην ανεπάρκεια του διεθνούς συστήματος ελέγχου των ουσιών, με κάποιες χλωρες να τολμούν προοδευτικές πολιτικές, αυτές του επιπέδου μείωσης της βλάβης όπως στην Ελβετία και την Πορτογαλία 

Παρόλα αυτά ο έλεγχος των ουσιών μένει σταθερά υπό τον έλεγχο του UNODC  και του INCB (Διεθνής Επιτροπή για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών).Ο UNODC έχει ως αποστολή να υποβοηθήσει τα κράτη-μέλη στην αντιμετώπιση των παράνομων ουσιών, του εγκλήματος και της τρομοκρατίας. Έχει συχνά αντιτεθεί σε πολιτικές μείωσης της βλάβης θεωρώντας αυτές τις πολιτικές αντίθετες από τις συνθήκες του ΟΗΕ και αγνόησε τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συχνά προκλήθηκαν από αυτές τις συνθήκες και τις εφαρμογές τους.

Πολλά είναι τα προβλήματα, ώστε κάποτε να φτάσουμε στην ύπαρξη συναίνεσης για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών. 

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για τα Ναρκωτικά, θα ήταν μια ευκαιρία αν όλα τα κράτη-μέλη και όλοι οι φορείς είχαν την δυνατότητα να εμπλακούν στο διάλογο.. Θα μπορούσε να είναι μια πραγματική συζήτηση για τις συνέπειες των πολιτικών αδιάκριτης καταστολής, στη δημόσια υγεία, στο HIV/AIDS, στις ηπατίτιδες, στη φυματίωση, στο trafficking, στη μετανάστευση, στην παράνομη παραγωγή και διάθεση των ναρκωτικών, στην καταπολέμηση του διεθνούς εγκλήματος. 

Ωστόσο το κείμενο ήταν προαποφασισμένο, άκαμπτο και δειλό και πρακτικά απέφυγε να θίξει σοβαρά το πρόβλημα.. 

Η υψηλού επιπέδου συνάντηση για το HIV/AIDS

H διακήρυξη  του ΟΗΕ για το HIV/AIDS που «ψηφίστηκε» το 2016, θα μπορούσε να αποτελεί ένα εργαλείο ελέγχου των κρατών-μελών σχετικά με την  πρόοδο που έχουν επιτελέσει για την HIV λοίμωξη. Το κείμενο όφειλε να αποτελεί σημαντικό εργαλείο για την προάσπιση δικαιωμάτων ειδικά ευάλωτων ομάδων. 

Αυτές οι «ευάλωτες ομάδες» θα έπρεπε να ορίζονται σαφώς σε όλο το κείμενο: 
άνδρες που κάνουν σεξ με άνδρες, 

ΧΕΝ, 

εκδιδόμενα άτομα, 

διεμφυλικά άτομα, 

μετανάστες, 

πρόσφυγες,

φυλακισμένοι, 

γυναίκες και 

νέοι. 

Οι ομάδες αυτές και οι δράσεις που τις αφορούν οφείλουν να προηγούνται στη χρηματοδότηση αλλά και στις δράσεις πρόληψης

Ακόμη, έπρεπε νάναι σαφής η γλώσσα που αφορά στην επιδημιολογική επιτήρηση ώστε να μην μπορεί εύκολα κάθε χώρα να αφήσει απέξω σημαντικές ευάλωτες ομάδες πληθυσμού που την «ενοχλούν». 

Η διακήρυξη του 2016, είναι ασαφής και δεν τολμά καν να ονομάσει τα προβλήματα που υπάρχουν και τώρα γύρω από την ΗΙV λοίμωξη, ενώ κάνει ότι δεν βλέπει το προσφυγικό και το trafficking.

Κατά ένα περίεργο τρόπο δεν υπάρχει σαφής γλώσσα γύρω από τις πολιτικές μείωσης της βλάβης που σχετίζονται με την ουσιοεξάρτηση σε αρμονία με το κείμενο της γενικής συνέλευσης για τα ναρκωτικά; Δεν αναφέρονται και δεν αναγνωρίζονται οι προηγούμενες δεσμεύσεις για τη μείωση της HIV λοίμωξης μεταξύ των χρηστών ενώ αποφεύγεται και σαφής διατύπωση για την πρόσβασή τους στη θεραπεία.

Αυτό που πραγματικά σοκάρει είναι η περίεργη άρνηση των κρατών-μελών να πιστοποιήσουν και να επιτρέψουν τη συμμετοχή οργανώσεων ΛΟΑΤΚΙ, εκδιδομένων προσώπων, νέων και χρηστών σ’ αυτή τη συνάντηση. Η διαπραγμάτευση  του κειμένου περιορίστηκε στην πολιτική/ θρησκευτική πόλωση των κρατών-μελών! Πως μπορεί να προσπαθεί κανείς «να δώσει ένα τέλος στο AIDS” όταν αρνείται να αναγνωρίσει τις ομάδες που αφορά; Πως αφήνει κανείς χωρίς απάντηση το θέμα της πνευματικής ιδιοκτησίας σχετικά με τα αντιρετροϊκά φάρμακα καταδικάζοντας εκατομμύρια οροθετικά άτομα στην πορεία προς το θάνατο καθώς δεν έχουν πρόσβαση σ’αυτά; 

Και η Ελλάδα;

Η Ελλάδα δεν ψέλισσε καν θέσεις σε καμιά από τις προαναφερθείσες υψηλού επιπέδου συναντήσεις. Πρακτικά δεν είχε θέσεις...και δεν θέλησε και να διαμορφώσει. 

Ο πολιτικός και επιστημονικός κόσμος της χώρας δεν διαμαρτυρήθηκε καν. 
Αγνοεί ότι οι διακηρύξεις διαμορφώνουν πολιτικές που δεσμεύουν κράτη ή ότι κατευθύνουν τις χρηματοδοτήσεις; Δεν θέλει κανείς/καμμιά νασχοληθεί; Στην Ελλάδα όμως που αδιαφορεί για το διεθνές τοπίο,  θα γίνουν δηλώσεις παραγόντων, εκδηλώσεις, ομιλίες, parties, εκπομπές στην τηλεόραση.  

Νοσοκομεία δεν έχουν να κάνουν εξετάσεις, ξεμένουν από φάρμακα, πουθενά δεν εκτελούνται σημαντικές εξετάσεις όπως η μελέτη αντοχής του ιού στα φάρμακα. Τα συνέδρια όμως έγιναν και είναι δύο –ούτε στις ΗΠΑ τέτοια μεγαλεία.!!!- αν τα παρακολουθήσεις πιστεύεις ότι είναι το μείζον θέμα της ιατρικής κοινότητας στην Ελλάδα! Οργανώνουν συνέδρια που διεξάγονται με πολυτέλεια προσθέτοντας στο βιογραφικό των συμμετεχόντων πόντους... έχοντας φυσικά ως σπόνσορες όλες αυτές τις πολυεθνικές εταιρείες που ευθύνονται για το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων στην άλλη γωνιά της γης, μακριά από εμάς.

Στην Ελλάδα θα τοποθετήσουν το κόκκινο κορδελάκι σε όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς και θα μιλήσουν κάτω από αυτό το κόκκινο κορδελάκι στα πρωϊνάδικα, στις μεσημεριανές εκπομπές. Κάποιος/α συντάκτης/τρια μπορεί και νάχει εξασφαλίσει έναν οροθετικό –μία οροθετική με πλήρη σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (εξελίσσεται η δίκη των χρηστριών του κέντρου της Αθήνας που συνέλαβαν κ διαπόμπευσαν το 2012 οι τότε κρατικές αρχές- ποινικοποιώντας τη Νόσο). 

Και μετά;

Μετά τίποτα όπως πάντα. 

Τα πράγματα θα συνεχίσουν να γίνονται όλο και χειρότερα καθώς βαθαίνει η οικονομική κρίση, αλλά και η κρίση αξιών..

Δεν θέλουμε και δεν νομίζουμε ότι μπορούμε να γιορτάσουμε αυτή την ημέρα καθώς ΠΟΤΕ δεν θεωρήσαμε την 1^η Δεκεμβρίου αιτία γιορτής. 

Δεν νομίζουμε ότι η εξέλιξη της HIV λοίμωξης στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο, είναι θετική, τα στοιχεία το αντίθετο δεικνύουν. 

Αυτό που μοιάζει να εξελίσσεται γοργά είναι η τρανή ανάπτυξη συμφερόντων –πολυεθνικών και μη-  με την κοινωνία των πολιτών να στοιχίζετε με παρρησία δίπλα τους  και όλοι μαζί γύρω από ένα νόσημα που στοιχίζει εκατόμβες.

Για εμάς η Μνήμη των συνοδοιπόρων που μας άφησαν είναι η δύναμη και τα φώτα πορείας για να συνεχίσουμε τον αγώνα στις αξίες που μας δημιούργησαν.